از خدا پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشد، حکایت آن‌که حقیر مادربزرگی داشتم که شیرمردی بود و حرف‌های حکیمانه و خردگرایانه می‌زد که انسان باید ساعت‌ها فکر می‌کرد تا به محتوا و ارزش سخنان گرانبار او پی‌ببرد. از جمله کلمات قصارش که درباره بیکاری پدر‌بزرگم که اغلب اوقات در گوشه اتاق می‌نشست و شاهنامه می‌خواند این بود که:"او دارد بخیه به آبدوغ می‌زند!"
ما که در اوایل نوجوانی بودیم و در شور و حال خاصی به سر می‌بردیم از این دیالوگ آن حکیمه روزگار و فهیمه والاتبار چیزی حاصل‌مان نمی‌شد. تا آن‌که سال‌ها گذشت و حقیر نیز بر اساس علم مدرن ژنتیک دارای ژن انحرافی آن پدربزرگ شدیم. یعنی هم‌چون او به کسوت اهل مطالعه درآمدیم و در این فرایند به جای رفتن دنبال دلار و نفوذ در مشاغل کلیدی پول و آب‌دار، کسوت معلمی و کتاب‌خوانی را ترجیح دادیم. لذا بارها همین والده آقا مصطفی خودمان یعنی حضرت علیا مخدره محترمه بیت، همان عنوان پرطمطراق را که اگر ارزشی معادل جایزه ادبی نوبل نداشته باشد، لااقل در حد و حدود بوکر می‌ارزد را همواره به ریش نداشته‌مان می‌چسباند که ما نیز روز و شب بخیه به آبدوغ می‌زنیم.

این مقدمه از این جهت مسوده کردیم تا بگوئیم که از قضای روزگار و گردش سماوات نابکار، گذرمان در کسوت مهاجرت به این دیار افتاد و رحل اقامت دائم حاصل گردید. لذا پیش خودمان سعی کردیم که حافظ فرهنگ و ادب پدریمان باشیم و از آن در غربت استفاده‌ها به‌عمل آوریم. در این‌گونه مقولات ذهنی بودیم که رندی از رنود کامیونیتی‌ که روی پیشانی مبارکمان را همچون لامپ نئون یا LED جدید خوانده بود، بر اساس سن پیری و سفیدی موی سر که غلط‌انداز تجربت و اندیشه است، استفتاء از محضر مبارکمان کرد و پرسید:به نظر شما با توجه به اینکه این رسانه‌های وقایع اتفاقیه کامیونیتی چیزی برای درج کردن در خود به جز کپی پیس‌های تکراری ندارند و هر یک روز به روز همچون تکه یخی در داخل آب گرم تحلیل می‌روند، به چه کاری مشغولند و چگونه امور یومیه خود و وجوه شرعیه همکاران را رتق و فتق می‌کنند؟

این سوال ما را به یاد آن سخن گهربار مادربزرگمان یعنی حضرت بی‌بی جان انداخت و خدمت آن دوست عارض شدیم که جانم، این عزیزان که زندگی خود را صرف ارتقاء و گسترش جامعه فرهنگی کامیونیتی‌مان کرده‌اند، به قول آن نادره روزگار و فهیمه والاتبار، "بخیه به آبدوغ‌می‌زنند." والسلام.