- برخورد دو ستاره نوترونی در عصر دایناسورها که صدایش تازه به زمین رسید
ستاره‌های نوترونی، هسته‌های بجا مانده از ستاره‌های عظیمی هستند که سال‌ها درخشیده‌اند و سرانجام از میان رفته‌اند. چگالی باقیمانده از این ستاره‌ها آنچنان بالاست که یک قاشق چای‌خوری از جرم آنها یک میلیارد تُن وزن دارد. در فاصله 130 میلیون سال نوری از زمین در فضا و در کهکشان «NGC 4993» دو ستاره نوترونی به قطر 20 کیلومتر و به وزنی بیشتر از خورشید، که مدت‌ها دو هم می‌چرخیدند وجود داشتند. این دو ستاره نوترونی به هم نزدیکتر و نزدیکتر شدند تا جایی‌که سرانجام به هم برخورد کردند و در اثر این انفجار امواجی به سراسر جهان فرستاده شد، نتیجه دیگر این انفجار تشکیل یک سیاهچاله بوده است. پس از ردیابی اولیه و ظرف چند ثانیه تلسکوپ‌ها در سراسر جهان به سوی این دو ستاره چرخیدند و آنچه را که ثبت کردند امواج گرانشی بود که اینشتین صد سال قبل آنرا پیش‌بینی کرده بود. امواج گرانشی، هرچه را که سر راهش باشد یا فشرده می‌کند و یا کِش می‌آورد. این اتفاق توسط 4000 نفر از منجمان سطح دنیا رصد شده که داده‌های به دست آمده می‌تواند روند شکل‌گیری عناصر سنگین را به صورت شفاف‌تری توصیف کند. یکی از ثبت‌های دقیق این اتفاق در طولانی‌ترین خط لوله کاملا مستقیم دنیا در لوئیزینای آمریکا موجود است که در آن لیزرهای دقیق، کوچکترین لرزش‌های فرا زمینی را اندازه می‌گیرند. علت شکل‌گیری عناصر سنگین فرآیندی است که طی آن نوترون‌های پرشتاب و بسیار داغ دو ستاره در برخورد با یکدیگر، اتم های فوق سنگینی را شکل می‌دهند که این اتم‌ها به دلیل ناپایداری، تقریباً بلافاصله از هم پاشیده می‌شوند و عناصری مانند نقره، طلا و پلاتین را به وجود می‌آورند که در این تصادم، 50 برابر جرم زمین نقره، 100 برابر جرم زمین طلا و 500 برابر جرم زمین پلاتین بوجود آمده است؛ که ارزش طلای پراکنده شده به تنهایی برابر 100 اُکتیلیون دلار (10 با 29 صفر در مقابلش) می‌باشد.
.
2- کشف اورانگوتان‌های انسان‌وار در اندونزی
تا کنون شش گونه منقرض نشده از «هومینوئیدهای بزرگ» یا «کَپی‌ها» (اعضای بالاخانواده انسان‌واران) شناسایی شده‌اند: اورانگوتان‌های سوماترایی و اورانگوتان بورنئویی، گوریل‌های شرقی و غربی و شامپانزه‌ها و بونوبوها (شامپانزه‌های کوتوله). با این حال، هنوز اطلاعات ما درباره تفاوت‌های جزئی در مورفولوژی انسان‌واران، رفتار، ژنتیک و ویژگی‌های آنها ناقص هستند. این مطلب به طور خاص در مورد اورانگوتان ها (جنس پونگو) صدق می‌کند. آنها تنها کَپی‌های بزرگ آسیایی هستند و از لحاظ فیلوژنیکی دورترین خویشاوندی را با انسان در میان خانواده «نخستی‌ها» دارند.
به تازگی یک تیم بین‌المللی از دانشمندان گونه جدیدی از اورگوناتان را شناسایی کرده ‌اند، که در بخش کوچکی از سوماترای شمالی، اندونزی زندگی می ‌کند. گونه‌ی پونگو که 20 سال پیش کشف شد اما در سال 2017 با بررسی دقیق جمجمه آنها دانشمندان قادر به تایید این گونه شدند. این کشف گونه جدیدی از کَپی‌های بزرگ در قرن بیست و یکم ، و تنها کَپی آسیایی است.
از این گونه جدید کمتر از ۸۰۰ عضو باقی مانده‌اندکه از هم اکنون در خطر انقراض قرار دارندکه در زمین‌های مرتفع نواحی جنگلی جزیره اندونزیایی سوماترا زندگی می‌کنند. آنها درخت‌دوست‌ترین کَپی‌های بزرگ هستند و بیشتر ساعات شبانه روز را روی درختان سپری می‌کنند. رنگ موی بدن آنها قهوه‌ای مایل به قرمز است؛ برخلاف شامپانزه‌ها و گوریل‌ها که بدنشان از موی سیاه یا قهوه‌ای پوشیده شده است. نرها و ماده ها از لحاظ ظاهر و اندازه با هم متفاوت هستند. نرهای بالغ و غالب در روی گونه‌های صورت خود لایه‌ای تشک مانند و مشخص دارند که با کمک آنها آواهای بلندی برای جلب توجه ماده‌ها و نیز ترساندن رقیب های خود سر می‌دهند. غذای اصلی آنها میوه است، ولی از گیاهان، پوسته درختان، عسل، حشرات و تخم‌های پرندگان نیز تغذیه می‌کنند. طول عمر آن ها چه در اسارت و چه در زیستگاه طبیعی بیش از ۳۰ سال است.
اورانگوتان‌ها در زمره باهوش‌ترین نخستی‌ها هستند. آن‌ها می‌توانند از ابزارهای مرکب استفاده کنند و برای خود از شاخ و برگ درختان جای خواب درست کنند.