پس از یافته شدن گورهای دستجمعی کودکان در مدرسه شبانه‌روزی "کملوپس"، اکنون بومیان و مردم خواهان بررسی محوطه ۱۴۰ مدرسه دیگر تعطیل شده بومیان در سراسر کانادا شدند. در همین اثنا جزئیاتی از چگونگی و آمارهای این مرگ‌های تکان دهنده منتشر شده است.
"کندی استوارت"، شهردار ونکوور خواستار "بررسی و معاینه تخصصی" تمام این نوع مدارس از جمله مدرسه قدیمی "ایندین سنت پل" در شمال ونکوور شده و آنرا "نسل کشی" نامیده است. کلیه پرچم‌ها در کلیه نقاط کانادا، از دیروز یکشنبه بنا به توصیه دولت فدرال و نیز دولت‌های محلی، تا مدتی نامشخص، برای احترام به این قربانیان نیمه افراشته شده‌اند.
 
افشای جزئیات جدید و دیگر گورهای دستجمعی کودکان بومیان؛ شهردار ونکوور: نسل کشی بوده است
استوارت که در رابطه با اخبار کشف گور دستجمعی ۲۱۵ کودک بومی با استفاده از رادارهای نفوذ کننده به زمین در مدرسه شبانه‌روزی "کاملوپس" سخن می‌گفت اظهار داشت: "... تمام سایت‌های مدارس مسکونی در کانادا باید... توسط افراد محلی به طور ماهرانه مورد بررسی قرار گیرند... ما باید شناسایی هزاران کودکی که می‌دانیم بحساب نیامده‌اند را آغاز کنیم". قرار است طی امروز و فردا گزارشی از این کشف و موضوعات پیرامونی آن توسط گروه تحقیقاتی با هماهنگی با بومیان اعلان شود.
استوارت با اشاره به سیستم اداره این مدارس آنها را "نسل‌کشی" نامید و گفت: "کل شهر، استان و کشور ما باید عزاداری کنند، ما همچنان باید عزادار میراث بجا مانده از خشونت و نسل‌کشی بومیان {شامل بومیان، سرخپوستان، اسکیموها، می‌تیس و اینوئیت‌ها} باشیم. اما عزاداری کافی نیست، ما باید همچنان به جستجوی کامل حقیقت و آنچه در این به اصطلاح مدارس و سایر سیستم‌هایی که توسط دولت ما {کانادا} برای نابودی مردم بومی ایجاد شده بپردازیم و ادامه دهیم". استوارت توضیح داد که او با رهبران قبیله "موسقویم" در ارتباط بوده و در اواخر این هفته نیز با دیگر رهبران قبیله‌های "سقوامیش" و "تسلیل‌ووتوته" صحبت خواهد کرد.
 
افشای جزئیات جدید مدارس و گور دستجمعی کودکان بومیان
در بریتیش کلمبیای کانادا ۲۸ مدرسه مسکونی وجود داشت که فقط یک مدرسه از این مدارس بنام "ایندین سنت پل"، در منطقه بزرگشهر ونکوور واقع شده بود. این مدارس توسط دولت فدرال کانادا تأسیس شده بودند تا بطور قانونی به حذف فرزندان بومیان از خانواده آنها بپردازند. دانش‌آموزان اجباری این مدارس که همگی از همین فرزندان بومیان بودند تحت مدیریت گروه‌های مذهبی (مسیحی کاتولیک)، بر خلاف میل خود نگه داشته می‌شدند و توسط مراقبانشان به طور گسترده مورد خشونت قرار می‌گرفتند. بسیاری از کودکان بجا مانده از آن موقع و بزرگسالان امروزی بومیان با یادآوری آن دوران، اشک می‌ریزند. در مواردی تعدادی از این دانش‌آموزان سعی در فرار داشتند که در یک مورد خاص چند دانش‌آموز پس از فرار در سرما جان دادند.
مدرسه ایندین سنت پل که مورد توجه و در حوزه عمل شهردار ونکوور است، در ۵۰۰ بلوک "وست کیت" واقع شده بود و به مدت ۶۰ سال توسط کلیسای کاتولیک اداره می‌شد تا اینکه در سال ۱۹۵۹ بسته شد. حدود ۲,۰۰۰ کودک از قبیله‌های موسقویم، سقوامیش و تسلیل- ملت‌های ووتوت در آنجا اقامت شبانه‌روزی داشتند. هنوز مشخص نیست که چند کودک هنگام زندگی در این مدرسه جان خود را از دست داده‌اند و این مدرسه هنوز مورد بررسی با رادار قرار نگرفته است. این مدرسه اکنون بصورت دبیرستان "سنت توماس اقوینس" در آمده است.
 
دیگر گورهای دستجمعی کودکان که در کانادا کشف شده
مدرسه "صنعتی بتلفورد" در ساسکاچوان ۷۲ قبر دارد که فراموش شده بود تا اینکه در دهه ۱۹۷۰ توسط دانشجویان باستان‌شناسی دوباره کشف شد. در سال ۲۰۰۱، باران‌های شدید باعث شد تا قبرهای کنار رودخانه "های ریور" تابوت ۳۴ کودک که در مدرسه مسکونی "دونبو" در نزدیکی آنجا جان خود را از دست داده بودند، عیان شود. در سال ۲۰۱۹، باستان‌شناسان با استفاده از رادار نفوذ کننده به زمین، گورهای تقریباً ۱۵ کودک را نیز در اطراف محل سابق مدرسه شبانه‌روزی "مسکوویوان" در ساسکاچوان یافتند.
بیش از ۲,۸۰۰ نام از این کودکان در یک تابلو یادبود که توسط "مرکز ملی حقیقت و آشتی" کانادا نگهداری می‌شود وجود دارد. رئیس این مرکز، قاضی "موری سینکلر" گفته که تعداد واقعی مرگ کودکان می‌تواند به ۶,۰۰۰ نفر برسد.
مرگبارترین سال‌های این کودکان دهه ۱۸۷۰ تا ۱۹۲۰ بوده است. در شش سال اول پس از افتتاح این مدارس در سال ۱۸۸۴، مدارس شاهد مرگ بیش از ۴۰ درصد از دانش‌آموزان خود بودند و در برخی از آنها سالانه حداقل یک دانش‌آموز از ۲۰ کودک می‌مرد که این روند حتی در اواخر دهه ۱۹۴۰ افزایش یافته بود. به طور کلی مرگ و میر کودکان در این مدارس حداقل پنج برابر بیشتر از دیگر کودکان کانادایی بوده است.
بنا به اسناد بجا مانده، زیادی مرگ و میر در این مدارس بعلت نبود ابتدایی‌ترین مراقبت‌های پزشکی و سپس بی‌غذایی بود. بازماندگان توصیف کرده‌اند که همکلاسی‌هایشان به طور فزاینده‌ای به بیماری "سل" مبتلا می‌شدند و بتدریج به کلاس نمی‌آمدند و پس از مدتی نیز نامشان به آرامی از لیست دانش‌آموزان حذف می‌شد.