بنا به کشف جدید دانشمندان، حدود ۷۰ میلیون سال پیش گونه‌ای دایناسور که شبیه پرندگان بود می‌توانست با استفاده از پوشش تاریکی مطلق در زیستگاه‌های بیابانی مغولستان و شمال چین امروزی به شکار بپردازد. این گونه دارای بینایی و شنوایی عالی می‌توانسته حتی موجوداتی به کوچکی یک سوزن را رصد و شکار نماید.
دانشمندان روز پنجشنبه گفتند که بررسی یک حلقه استخوان کشف شده از اطراف مردمک چشم این دایناسور و یک لوله استخوانی در داخل جمجمه که اندام شنوایی او را در خود جای می‌داده، نشان از این دارد که این دایناسور، با نام "شووای‌اه" بیابانی، دارای توانایی‌های بینایی و شنیداری مشابه جغد و یا بهتر بوده، به نحوی که این حس‌های دایناسور شکارچی و درنده شب را برایشان مثل روز کرده بود.
 
کشف دایناسور بسیار عجیبی که در تاریکی مطلق شکار می‌کرد
شووای‌اه یک دایناسور دوره کرتاسه به اندازه قرقاول بود که روی دو پا راه می‌رفت و وزنش تقریباً به اندازه یک گربه خانگی کوچک بود. این گونه دایناسوری جمجمه‌ای بسیار شبیه پرندگان و سبک داشته، فاقد فک محکم و دندان‌های تیز گوشتخوار بوده اما دارای تعداد بسیار زیادی دندان بسیار ریزی به فرم دانه‌های برنج داشته است. گردن بلند و سر کوچک، همراه با پاهای بسیار بلند، آن را به مرغی عجیب و غریب شبیه کرده بود که بر خلاف پرندگان امروزی، این دایناسور بال‌هایی کوتاه اما قدرتمندی داشت که در انتهایش یک ناخن بزرگ قرار داشت تا بتواند با آن حفاری کند.
"جونا چوینییر" دیرین شناس دانشگاه "ویتواترزراند" از آفریقای جنوبی که نویسنده اصلی مقاله این تحقیقات و مطالعه است می‌گوید: "این دایناسور کوچک با پاهای بلند اما قوی خود می‌توانست به سرعت برق و باد در تاریکی مطلق صحراها بدود و هر موجود زنده کوچکی را با قوه بینایی و شنوایی قدرتمندش از فواصل دور تشخیص دهد و شکار کند. پستانداران کوچک، مارمولک‌ها و حشرات بسرعت و به راحتی طعمه او می‌شدند و اگر می‌توانستند زیر شن صحرا قایم شوند یا به حفره‌ای بخزند، این دایناسور با جثه بیضی‌گونه‌اش می‌توانست وارد آنها شود و طعمه را از سوراخ بیرون بکشد.
 
حیوانی عجیب و غریب
"راجر بنسون"، دیرین شناس دانشگاه آکسفورد انگلیس که به سرپرستی این مطالعه کمک کرده می‌گوید: "این حیوان به قدری عجیب است که دیرینه شناسان از مدتها قبل فکر می‌کردند که چنین جانوری واقعاً چگونه زندگی می‌کرده است". محققان با کشف ساختاری به نام "لاگنا" در این پرنده که منحنی گونه و متصل به استخوان‌های مغز و بخشی از گوش بود متوجه شدند که چگونه این جانور نیز می‌توانسته مانند پرندگان و خزندگان امروزی تعادل خود را در حین راه رفتن و پرواز کردن و تکان دادن سریع سرش، بدست آورد. هرچه طول این لاگنا بیشتر باشد، قدرت شنوایی حیوان بهتر می‌شود و شکل آن نیز به تعادلش بیشتر کمک می‌کند.
جغد امروزی که یک شکارچی شبانه ماهر حتی در شرایط تاریک است دارای بلندترین لاگنا به نسبت هر پرنده دیگری‌ست. اما شووای‌اه در میان دایناسورهای درنده از این نظر یکتاست که لاگنایش بیش از حد کشیده می‌باشد که شاید از نظر اندازه تقریباً مشابه جغد باشد.
 
ساخته شده برای شب
محققان همچنین متوجه یک سری استخوان‌های ریز در این جانور به نام "حلقه اسکلرال" که مردمک چشم را محاصره می‌کنند، شدند. این حلقه در پرندگان و مارمولک‌ها وجود دارد و در اجداد پستانداران امروزی نیز وجود داشته است. شووای‌اه دارای یک حلقه اسکلرال بسیار گسترده‌ای بوده که نشان می‌دهد اندازه مردمک این جانوار بسیار بزرگ بوده به ترتیبی که چشمش در واقع برای دریافت کمترین میزان نور تکاملی یافته بود.
این مطالعه نشان داد که شبگردی در میان دایناسورها غیر از گروهی به نام "آلوارساسورهایی" که شووای‌اه به آن تعلق دارد، غیر معمول است. آلوارسورها از ابتدا دارای دید فوق‌العاده شبانه بودند، اما تکامل شنیداری به این میزان قوی احتیاج به گذشت زمان بیشتری داشت.
چوینییر می‌گوید: "منهم مانند بسیاری از دیرین‌شناسان زمانی فکر می‌کردم که شب‌ها در عصر دایناسورها زمانی است که پستانداران برای جلوگیری از شکار شدن می‌توانسته‌اند بیرون بیایند و بچرخند. اهمیت این یافته ما باعث می‌شود که ترکیب جامعه شبانه دوره دایناسورها را بازنگری کنیم". طبق گفته بنسون، این یافته‌ها نشان می‌دهند که دایناسورها از مهارت‌ها و سازگاری‌های گسترده‌ای برخوردار بودند که اکنون بتدریج در حال آشکار شدن هستند: ما شواهدی پیدا می‌کنیم که نشان می دهد زندگی شبانه پُررونقی در زمان دایناسورها وجود داشته است".