از خدا پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشد که این روزها هر چه می‌خواهیم مطلبی بنویسیم که در آن چند لحظه شادی و خنده را به دلها آوریم، آنچنان مسایل مختلف و گرفتاری‌های گوناگون به فکر و ذهنمان هجوم می‌آورند که قلم قدرت آن که طنزی، جوکی، مطایبه‌ای بنویسد را ندارد. تا می‌خواهیم مطلبی را شروع کنیم چهره معصوم نیکتا مثل مونیتور لب‌تاپ جلوی چشممان می‌آید و یک ابر غم روی دیدگانمان را می‌گیرد و قلم از نوشتن باز می‌ایستد و مجبور می‌شویم میز کار را ترک کنیم و به گوشه‌ای برویم تا شاید به حالت عادی برگردیم. بنابراین برای اینکه تغییر در ذهن بدهیم و از این حالت خارج شویم، منزل را ترک کردیم و سوار شدیم آمدیم به پلازای ایرانیان. گوشه‌ای ایستادیم و افراد کامیونیتی فرهیخته‌مان را زیر نظر گرفتیم و به فکر فرو رفتیم.
برف نسبتا سنگینی در تورنتو باریده بود و هوا هم جانانه سرد بود. محوطه پلازا مملو از برف بود و معلوم نبود چه کسی باید آنجا را تمیز کند. رفت و آمد و رفتار و کردار افراد را زیر نظر گرفتیم، ملاحظه نمودیم که اگر دلمان برای میدان‌ها و خیابان‌های تهران و به ویژه نحوه پارک کردن اتومبیل‌ها، درگیرهای لفظی، لج و لج‌بازی‌ها، توهین‌آمیز برخورد کردن با هم و ده‌ها رفتار و اعمال دیگر نهادینه شده در وجودمان، تنگ شده باشد، کافی است یک نوک پا سری به این پلازای عزیزمان بزنیم و تمام اعمال و رفتاری را که در ایران انجام می‌دادیم را در همین جا مشاهده کنید و دل‌خوش نماییم که به کانادا آمده‌‌ایم و در اینجا‌ زندگی می‌کنیم.
آدم واقعا تعجب می‌کند که چطور ممکن است که ما با آن همه فیس و افاده چند هزار ساله تاریخی از تمدن و شاهنشاهی و امپراتوری و حکومت جهانی که بارش را به کول می‌کشیم و تا جایی صحبت انتقادی می‌شود مثل جناب میرابو فورا شروع به ‌سخن‌پراکنی می‌کنیم، وقتی به رفتار شخصی و روابط اجتماعی با هم می‌رسیم، این گونه‌ایم، چرا هیچ تغییر نمی‌کنیم؟ حاضریم مدت‌های طولانی اتومبیل‌مان را دوبله پارک کنیم، از پشت فرمان به هم زل بزنیم و هیچ گذشتی نداشته باشیم که یک متر عقب برویم تا پیرزن یا پیرمردی که در میان برف‌ها گیر کرده‌اند، بتوانند اتومبیل‌شان را از پارک درآورند تا جای آنها برویم و پارک کنیم.
انسان مهاجرت می‌کند، برای زندگی بهتر. زندگی بهتر با کسب فرهنگ رفتاری و احترام به حقوق دیگران میسر می‌شود. چرا ما این‌ گونه‌ایم؟ چرا تغییر در ذهن، فکر و اندیشه‌مان جایگاهی ندارد؟ تا کی می‌توان به یک گذشته افسانه‌ای که دشمنان بیگانه برایمان ساخته‌اند دل خوش کنیم و دچار غرور و خود بزرگ‌بینی شویم. اگر انسان امروز که در جهان متمدن و مدرن زندگی می‌کند، مدام در حال تغییر نباشد، نابود می‌شود. فسیل می‌شود و به درد موزه می‌خورد. چه خوب است در اجتماع کانادا که همه خود را مقید به رعایت حقوق شهروندی می‌دانند و از اطراف و اکناف جهان دور هم جمع شده‌اند، ما ایرانی‌ها نیز به تغییر فکر کنیم. زیبایی و ارزش‌های زیادی در جامعه کانادا وجود دارد که آموختن و بکار بستن آن‌ها موجب تعالی روح، بالا رفتن کیفیت زندگی و ارزشمندی گذران عمر می‌گردد.
پس بیایید از فردا صبح که از منزل خارج می‌شویم، چندین بار این کلمه تغییر را تکرار کنیم. تغییر، تغییر، تغییر. تغییر موجب آرامش ما در زندگی می‌شود. رعایت این کار مشکل است، ولی باید از جایی شروع کرد. از همین امروز شروع کنید و نتیجه درخشان آن را ببینید. در محلی از کار و زندگی خود تابلوی کوچکی نصب کنید و روی آن بنویسید "من می‌خواهم تغییر کنم." همیشه به آن نگاه کنید. روانشناسان و متخصصین علوم رفتاری می‌گویند: اگر انسان روی موضوعی تمرکز کند، آن موضوع سرانجام در ذهن و رفتارش اتفاق می‌افتد. چه اتفاقی بهتر از تغییر؟