طنز-65
از خدا پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشد آن که گاهی اوقات ذهن و درون آدم به طور ناخودآگاه به چیزهایی فکر می‌کند که تصور آن در این غربت خیلی مشکل است. چند شب پیش که بی‌خوابی به سرمان زده بود، در بحر فکرت فرو رفته بودیم و به مطالب و مباحث گوناگونی که در جهان در حال روی دادن است می‌اندیشیدیم. بعد لحظه‌ای به این فکر فرو رفتیم که چقدر زیبا است تا انسان آن هم دور از وطن، استاد، معلم یا دوست و همنشینی صاحب کمال داشته باشد تا از هرگونه فرصتی برای کسب فیض از آنها استفاده به عمل آورد و طرف هم مجموعه‌ای از دانش و اندیشه‌هایی باشد که بیان آنها برای زندگی امروز مفید بوده و مورد استفاده قرار گیرد. حقیر این امتیاز را دارم که هر از چند گاهی به خدمت استاد فرزانه و اندیشمند یگانه جناب فضول‌خان کامیونیتی برسیم و از فرمایشات و گفته‌های ایشان کسب فیض نماییم و حاصل و چکیده این مباحث را برای اطلاع شما عزیزان قلمی کنیم تا استفاده از آن همگانی گردد. در یکی از این نشست‌ها که با آن بزرگوار داشتیم، ناگهان این سوال در ذهنمان پیچید و از ایشان پرسیدیم:
"استاد فضولی، چگونه است که ما مردم خودمان، در طول تاریخ به پا خواسته‌ایم و گروهی را بر مسند فرمانروایی نشانده‌ایم و پس از چندی همان گروه آنچنان جور و ستمی بر ما روا داشته‌اند که تحمل‌اش غیرممکن بوده است؟"
استاد سکوت ممتدی کرد و گفت:
"عزیزم، به نکته بسیار خوبی اشاره کرده‌اید. خیلی صریح و بی‌پرده به شما بگویم آنچه در طول تاریخ بر ما رفته است از دست خودمان بوده. چرا راه دور برویم به همین کتاب خاطرات علم که خود را نوکر خانه‌زاد دربار پهلوی دوم می‌دانست مراجعه کنید و ببینید که او چگونه خط و خطوط اندیشه‌های جور و فشار بر جامعه را به شاه به طور غیر‌مستقیم دیکته می‌کند. متاسفانه بخش‌هایی از این کتاب توسط ویرایشگران آن حذف شده یا تغییر یافته. علم با لطایف‌الحیل شاه را که دارای زمینه‌های تاثیر‌پذیری است به کارهای خاص رهنمون می‌گردد. انسان‌های کوچک همیشه کوچک هستند و کوچک هم فکر می‌کنند."
اینک برای آن که خاطر خوانندگان را کمی بشاش کنیم از استاد فضولی درخواست کردیم، مطلبی بفرمایید که کمی شاد باشد تا ذهن ما از نگرانی‌های روزگار کمی دور شود. ایشان رفتند و از کتابخانه خود کتاب ‌"یادداشت‌های علم" را آوردند و باز کردند و این‌گونه خواندند:
"والاحضرت شاهدخت فاطمه، خواهر اعلیحضرت، استدعا کرده بودند که جت بوئینگ 707 ارتشی، ایشان و سرکار فریده خانم دیبا را با هفتاد هشتاد نفر خانم به مشهد ببرد که در غبار‌روبی ضریح مطهر شرکت بکنند، من می‌دانستم که مورد موافقت قرار نمی‌گیرد، به این جهت هر چه ایشان در بیرجند اصرار کردند، به عرض نرساندم. دوباره دیشب تلفن کردند و من ناچار امروز به عرض رساندم. آنقدر شاهنشاه عصبانی شدند که من کمتر چنین چیزی دیده بودم. از بس عصبانی شدند جمله‌ای فرمودند که من ناچار برای این‌که روشن کنم چه اندازه شاهنشاه به مسایل ارتشی علاقمند هستند این‌جا می‌گذارم و از خودم هم خجل هستم که آن را می‌نویسم. فرمودند، مگر هواپیماهای ارتش بی‌کار هستند که باید ...های بازنشسته را برای استغفار به مشهد ببرند؟ و آن‌قدر عصبانی شدند که نه من برای دو سه دقیقه توانستم عرض بکنم و نه شاهنشاه توانستند چیزی بفرمایند. من بی‌نهایت از گفته خویش پشیمان شدم."