مایکل پارسا چگونه خودش، خودش را معرفی می‌کند؟
در ابتدا مایلم از شما بخاطر این مصاحبه تشکر کنم. من 26 سال پیش وقتی جوان بودم عضو حزب شدم، سال 1993 و درست پیش از انتخابات بود که بعنوان داوطلب وارد حزب شدم. در آن زمان خیلی با جوانان حزب کار می‌کردم. در زمان انتخابات از صحبت کردن با مردم در درب منازل، نصب تابلوهای انتخاباتی و یا پخش فلایرهای کاندیداها با افراد مختلف برخورد داشتم. پس از حدود یکسال عضو بخش اجرایی منطقه حزب شده، سپس به ریاست جوانان منطقه انتخاب، و بعد یکی از معاونان حزب در منطقه شدم، در حالیکه فقط 19 سال داشتم. در سال 2003 به ریاست حزب در منطقه رسیدم و حدود 10 سال در این پُست بودم. من همیشه عاشق سیاست بوده‌ام، بنظرم هرکسی حداقل باید به یک میزانی دستی در سیاست داشته باشد زیرا در اینصورت می‌تواند روی تصمیم‌گیری‌های جامعه اثر مثبتی بگذارد. چه کشور خوبی‌ست کانادا که به همه اجازه می‌دهد بطور مساوی در هر زمینه‌ای فعالیت تاثیرگذاری داشته باشند.

دنیای سیاست پیش و بعد از انتخاب شدنت در مجلس چقدر متفاوت است؟

این دو صددرصد با هم متفاوتند. من قبلا پُشت پرده در سیاست بودم؛ با اینکه افتخار بزرگی‌ست در سیاست مجلس بودن اما مهمتر از آن، احساس مسئولیت داشتن است. ما پس از انتخاب شدن و انجام تحقیقات توانستیم دقیقا بفهمیم وضعیت انتاریو چگونه است، در این زمان بود که سعی کردیم با تمام توانمان بهترین کار ممکنه را برای استان انجام دهیم. پس از فهمیدن وضعیت سخت انتاریو تصمیم گرفتیم که بتدریج آن را بهبود ببخشیم زیرا برنامه‌های سریع معمولا به زندگی مردم فشار می‌آورد (در حالیکه اصل بر امنیت و سلامت مردم است)؛ به همین دلیل بطور کاملا مسئولانه‌ای بودجه را تنظیم کردیم تا طی 5 سال کسری بودجه را به صفر برسانیم. انتاریو با 347 بیلیون دلار بدهی اکنون بدهکارترین استان دنیاست، هر ساله بیش از 13 بیلیون دلار و ماهیانه حدود 40 میلیون دلار بهره بدهی استان را می‌پردازیم که این میزان پرداختی چهارمین هزینه بزرگ انتاریو را تشکیل می‌دهد. اگر این بهره خرج بهداشت، آموزش‌و‌پرورش، حمل‌ونقل، صنایع و... می‌شد، ما می‌توانستیم خیلی وضعیت مردم را بهبود ببخشیم.

چه اتفاقاتی افتاد تا به منصب معاونت وزیری رسیدی؟
پس از انتخابات، ما 76 نفر بودیم که 20 نفرمان به وزارت رسیدند، برخی (از جمله خود من) معاون وزیر شدند. البته تجربیات پیش از ورود افراد به مجلس بیشتر مشخص می‌کند که آنها به کدام وزارتخانه می‌توانند کمک کنند. در مورد من، مرا به وزارتخانه توسعه اقتصادی و بیزینس‌های کوچک فرستادند که با تجربه قبلی من بعنوان رئیس یک بیزینس کوچک همخوانی داشت، به‌ ترتیبی که می‌توانستم به راحتی مسائل و مشکلات را بفهمم. 75% اقتصاد انتاریو روی بیزینس‌های کوچک می‌چرخد. برای مثال وقتی یک فردی که بیزینس داشت مشکلاتش را می‌گفت من به راحتی می‌فهمیدم که منظورش چیست. پس از یک هفته رفتم و به نخست‌وزیر گفتم که می‌خواهم با خود مردم در سرتاسر انتاریو صحبت کنم و مشکلات آنها را از نزدیک بررسی کنم، او پذیرفت. من 49 جلسه ، در هر کدام با 10 تا 50 نفر از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب داشتم؛ در تمام این جلسات حداقل یک مورد جدیدی پیدا می‌شد که من از آن چیزی می‌آموختم و مشکلاتش را باید حل می‌کردم. برای مثال در محلی نیاز به مکانیک قایق بود که عجیب بنظر می‌رسید ولی دیدیم که در انتاریو هر ساله فقط 15 مکانیک قایق فارغ‌التحصیل می‌شوند. مثلا برخی از بیزینس‌ها برای یک مجوز مجبور بودند چندین و چند جا با چند دولت فرم پُر کنند؛ انتاریو 380 هزار قانون ریز و درشت برای بیزینس‌ها داشت که بیشترین در کانادا بود، در حالیکه بریتیش کلمبیا با 140 هزار قانون در رده دوم بود. ما با دو لایحه دو سری از قوانین دست‌وپا گیر که به سلامت و ایمنی مربوط نبود را برداشتیم و نهایتا 25% آنها را حذف خواهیم کرد.

اگر مردم نیازهایی داشته باشند که با طرح‌های حزب همخوانی نداشته باشد، شما چکار می‌کنید؟
مردم از نماینده‌شان هرگز نمی‌خواهند که شق‌القمر کند، آنها همیشه خواسته‌اند که پیگیر کارشان باشم و محدودیت‌ها را هم خوب می‌شناسند، باورتان نمی‌شود اگر بگویم تاکنون کسی از من نخواسته که چیزی بالاتر از آنچه امکان‌پذیر است را انجام دهم. مردم نقش نماینده را می‌دانند و یک نماینده بایستی بدون رودربایستی به آنها بگوید کاری انجام شدنی هست یا نه و اگر نیست به آنها بگوید چه کسی چگونه احتمالا قادر به کمک کردن به آنها خواهد بود.

بسیاری از مهاجران با مدارک دانشگاهی معتبر و عالی به انتاریو آمده‌اند اما قوانینی اینجا وجود دارند که تایید مدارک و اجازه کار آنها را می‌گیرد، برای آنها چه کرده‌اید؟ وضعیت پزشکان، مهندسان و... خیلی بد است.

مهاجرت یکی از روندهای دولت فدرال است و خارج از محدوده انتاریو. ما شرکت‌های بسیاری داریم که خوب پول می‌دهند ولی افراد مورد نیازشان را نمی‌توانند پیدا و استخدام کنند. از طرف دیگر شما درست می‌گویید، افراد مورد نیازشان همینجا هستند ولی نمی‌توانند جذب شوند. منهم این را دیدم، البته این موضوع نیاز به کار همه سطوح دولتی دارد، همه ما باید سریعتر روند مهاجرت را به گونه‌ای تغییر دهیم تا از ابتدای ورود مهاجران بتوانیم از تخصصشان استفاده کنیم. فقط مشکل اینجاست که دولت هنوز نتوانسته این نقطه ارتباط را بوجود بیاورد، حق با شماست ما اینجا مشکل داریم.

بسیار خوب، حالا در مورد مقام جدیدت که با پول سروکار دارد لطفا برایمان بگو! کمی گفتی از بدهی انتاریو...

بله من اکنون به معاونت وزارت خزانه‌داری انتاریو منصوب شده‌ام. حالا باید اشاره کنم که ما در انتاریو بزرگترین مقروض دنیا هستیم!

ما قبلا از نماینده مجلس "چو" پرسیدیم آیا بررسی کرده‌اید که بتوان این قرض را به بهره‌گیر کمتری منتقل کرد و او گفت بررسی کردیم ولی امکان‌پذیر نیست. آیا نمی‌شود از صندوق بین‌المللی پول قرض گرفت؟

خیر، متاسفانه این مشکل قطعا راه‌حل سریع بطوریکه مردم اذیت نشوند ندارد، این نکته خیلی مهمی است. اما ما اکنون سراغ راه‌های دیگر جدیدی رفته‌ایم: برای مثال ما جلوی خریدهای جداگانه وزارتخانه‌ها را گرفتیم و اکنون همه یکجا سفارش می‌دهند که ارزانتر تمام می‌شود، خوب این راه خوبی‌ست که مردم را اذیت نکرده بعلاوه کلی از هزینه‌ها را نیز کاسته است. ما برای جلوگیری از اذیت شدن مردم 1.3 بیلیون دلار بودجه بهداشت و 700 میلیون دلار بودجه آموزشی را بالا بردیم. از طرفی بسیاری از دانش‌آموزان در ریاضیات ضعیف هستند که اصلا پذیرفتنی نیست زیرا ریاضیات در همه زندگی آنها بدردشان می‌خورد؛ برای همین از آموزش‌وپرورش خواستیم که توجه بیشتری به وضعیت ریاضیات نشان دهد، یا حتی علوم و مهندسی و حسابداری که اکنون باید در کلاس 10 تدریس شود...

یعنی ما امیدوار باشیم که انتاریو 5 سال بعد کمتر از 15 بیلیون دلار در سال بهره بدهد؟
آری، صددرصد. ما با بالا بردن "بهره‌وری و کارآیی" از هزینه‌ها خواهیم کاست. این انتظار مردم از ماست و ما قول می‌دهیم که...

آیا شما عددی دارید که بگویید؟ مثلا 5% بدهی‌ها در طی 5 سال پایین خواهد آمد؟
قبلا انتاریو بهترین اقتصاد کانادا را داشت، الان ما با آوردن سرمایه‌گذاران دوباره انتاریو را بهترین اقتصاد کانادا خواهیم کرد.

یعنی با سرمایه‌گذاری در انتاریو می‌خواهید درآمد استان را بالا ببرید و اینطوری...
ما بایستی کاری کنیم که صاحبان مشاغل از کوچک کوچک تا بزرگ بزرگ بدانند که در اینجا موفق خواهند شد، موفقیت آنها اقتصاد ما را بهتر می‌کند و این یعنی درآمد و پول انتاریو بیشتر و بدهی‌اش کمتر خواهد شد.

چه کمکی می‌توانی بالاخص به ایرانی‌ها داشته باشی؟ می‌دانم در درجه اول حوزه‌ات مهم است و از آن مهمتر خود کشورمان کاناداست. ایرانیانی که در سیاست رفتند برعکس چینی‌ها و هندی‌ها و... تقریبا هیچ جایگاهی برای صعود بیشتر دیگر ایرانیان نیافریدند. با توجه به اینکه درآمد ایرانیان و افغان‌ها نسبت به دیگران کمتر است چه کمکی می‌توانید به درآمد آنها بکنید؟
بنظرم همه می‌دانند که من قبل از رفتن به مجلس هر کمکی که به هرکسی که می‌توانستم می‌کردم و هرگز مضایقه‌ای نکرده‌ام، این وظیفه هر سیاستمداری است...

این را من تایید می‌کنم و خوب می‌دانم که برای مشکلات مردم بارها به اتاوا رفتی...
تمام اعضای دفتر من می‌دانند که باید هرکاری از دستشان برمی‌آید را انجام دهند، واقعیت اینست که مردم رئیس ما هستند زیرا آنها در واقع آنها حقوق ما را پرداخت می‌کنند. سیاسیون قبلی ما مثل: دکتر خدیر، دکتر مریدی؛ و فعلی ما مانند: مجید جوهری و علی احساسی همگی یکی از سدهای اجتماعی را برای ایرانیان شکستند و بسیاری از کسانیکه با آنها مشغول کار بودند و هستند اکنون در حال کار در جاهای خوبی هستند. البته شاید در کوتاه مدت اثرات کارهای آنها دیده نشود ولی حتما تاثیرات مثبت آنها را در آینده ایرانیان خواهند دید. مسیر این افراد اصلا راحت نیست زیرا ایرانیان خیلی قدیمی نیستند. برخی از سیاسیون غیر ایرانی با یک درخواست کمک مالی با انبوهی از کمک مواجه می‌شوند، زیرا جامعه آنها 70 یا 80 سال است که اینجاست و با قدرت هستند. با اینکه کانادا بنظرم بهترین کشور جهان است، اما حتی آمدن و زندگی در کانادا سختی بسیاری دارد، بنابراین همه ما، به ویژه افرادی مثل من  باید به مهاجران به ویژه در قدم‌های اولشان کمک کنیم تا وارد سیستم کانادا شوند. به ویژه جوانان و نوجوانان که با ورود به کانادا دچار شوک فرهنگی می‌شوند، من امیدوارم همه ما ایرانیان بیشتر از همیشه این افراد را مورد حمایت قرار دهیم. ما الان دو مجموعه پریا و کوروش را برای ایرانیان در همین مدت کوتاه ایجاد کرده‌ایم که امیدواریم بیشتر و بزرگتر هم شوند. من در سرتاسر این استان روسا، معاونان و متخصصان بسیاری را دیدم که ایرانی بودند و میلیون‌ها دلار پول داشتند {موفق هستند}؛ در دانشگاه‌ها، بیمارستان‌ها، برج‌سازان و... ایرانی‌هایی را می‌یابید که از لحظه ورودشان به کانادا مشغول بالا بردن سطح کشور هستند، من به آنها و نیز سیاسیون ایرانی برای شکستن این سدها افتخار می‌کنم.

یک سوال سخت داریم: دولت دارد پول بیشتری به وزارت بهداشت و آموزش‌وپرورش می‌دهد، پس چرا همه آنها معترضند که پولشان کم شده؟ بعلاوه این وزارتخانه‌ها مشکلاتشان از همه بیشتر است! چه زمانی قرار است مشکلات آنها حل شود؟
دولت علاوه بر افزایش 1.3 بیلیون دلار بودجه برای بخش بهداشت، قرار است که کیفیت خدمات را نیز بهبود بخشد. مثلا قبلا وقتی مریضی از بیمارستان خارج می‌شد کسی نمی‌دانست بعدا قرار است چه کاری برای این مریض انجام شود! اما اکنون قرار است با تکنولوژی روز و در انتاریوهلت وضعیت را خیلی بهتر کنیم، قرار است آن بخشی که به ویژه با مردم سروکار دارد به مراتب بهتر شود، تا مثلا بیمار در راهروی اورژانس 8 ساعت منتظر دیدن پزشک نباشد. 3.8 بیلیون دلار برای مشکلات روحی طی 10 سال اختصاص داده‌ایم. در آموزش‌وپرورش 700 میلیون دلار به بودجه افزودیم و موضوعات درسی را طوری عوض خواهیم کرد که دانش‌آموزان در ریاضیات، علوم و... بهتر شوند. همه اینها یعنی بالاتر بردن کیفیت این دو بخش برای مردم. ما داریم روی آموزش‌های شبکه‌های اجتماعی هم کار می‌کنیم. این را هم اضافه کنم که این کارهای ما فقط در طی یک سال که دولت تشکیل داده‌ایم انجام شده...

قدم بعدی‌ات پس از این مقام چیست؟
حدود یکسال است که افتخار دارم نماینده مجلس انتاریو باشم، الان حداکثر سعی من اینست که بتوانم نماینده خوبی برای حوزه‌ام باشم و تا جایی که بتوانم نیازها و دیدگاه‌های آنان را در مجلس ارائه کنم.

ما پنج سال دیگر مایکل را وزیر استانی خواهیم دید یا یک نماینده دولت فدرال؟
در سیاست یک هفته ماندن مثل یک عمر بودن است، نمی‌توانم بیش از این پیش‌بینی کنم، این مردم هستند که تعیین می‌کنند و من با تمام توانم برای آنها کار می‌کنم.

دوباره چه زمانی وقت دارید که با شما باشیم؟
هر وقت که مرا لازم دارید من هستم. لازم است اینجا از همه ایرانیانی که به من کمک کرده‌ و می‌کنند کمال تشکر را داشته باشم و بگویم که دفتر من در واقع دفتر آنهاست، هر وقت هر کاری که دارند می‌توانند به دفترم مراجعه کنند و من هر کاری را که بتوانم حتما برایشان انجام خواهم داد.

آنهایی که تو را می‌شناسند می‌دانند که پیش و پس از انتخاب شدنت و بسیار فراتر از حزبت برای مردم زحمت کشیده‌ای، امیدواریم سال‌ها بتوانی به مردم کمک کنی.

من افتخار و تشکر می‌کنم از ایرانیانی که در طی انتخابات به من همه‌گونه و از همه جهات کمک کردند. چه رای مردم را داشته باشم و چه نداشته باشم از آنچه که می‌توانم برای مردم انجام دهم هرگز کوتاهی نخواهم کرد، این افتخار من است.