محسن مظفری افشار، مهندس اکتشافات زمین‌شناسی و معدن، چهار سال و نیم پیش به کانادا آمد، او همزمان با کار خودش، به کار مربی‌گری مشغول بود و یک سری از دوره‌های پزشکی ورزشی‌اش را در آکادمی کمیته ملی المپیک گذراند. سال 1998 کار مربی‌گری را شروع کرد و سال 2001 مدرک"سولیداریتی" را گرفت (‌مدرک همبستگی بین فدراسیون ورزشی و کمیته ملی المپیک‌). وی در باشگاه‌های مختلفی مانند ملوان، راه آهن و هما به عنوان بازیکن بازی کرد، بازیکن انتخابی تیم ملی دانشجویان بود و کار حرفه‌ای مربی‌گری را از سال 2002 شروع کرد. مربی تیم وحدت آریا و تیم ملوان بود. در سال 2005 به عنوان مربی تیم ملی نوجوانان ایران تا سال 2013 مشغول به کار بود و قهرمانی آسیا و نائب قهرمانی آسیا را در کارنامه‌اش دارد. سال 2013 به کانادا آمد و کار مربی‌گری بسکتبال را ادامه داد و در قالب تیم هما که مربی تیم والیبال آن آقای ناصر پیشوا بود، به عنوان مربی بسکتبال شرکت کرد. وی در این مقطع با آقای نیما سنجری آشنا شد و از سال 2014 رسما کارشان را با همدیگر شروع کردند که تا هم‌اینک نیز ادامه دارد.
نیما سنجری، کارشناس گرافیک یارانه‌ای از تهران،‌ کار مربی‌گری بسکتبال را از تاریخ 2003 با عنوان کمک مربی باشگاه کیهان شروع کرد. بعد به عنوان کمک مربی تیم منتخب تهران انتخاب شد که در آن مقطع به چند مقام قهرمانی کشور رسیدند. وی بازیکن تیم پیکان بود از مقطع نوجوانان بازی کرد و در مقطع جوانان به عنوان بازیکن معتبر تیم جوانان انتخاب شد، در سال 2011 به کانادا مهاجرت کرد و از سال 2013 بطور جدی مجددا کار مربی‌گری را آغاز کرد.
آنها در حال حاضر در کانادا کلاس‌های بسکتبال دخترانه و پسرانه از سن 8 تا 16 سال دارند و دسامبر سال 2017 موفق به دریافت مدرک NCCP ‌شدند‌ و مجوز حضور در مسابقات بسکتبال کل کشور کانادا را بدست آوردند.
"هوپ‌زون"، اولین باشگاه ایرانی است که در فدراسیون بسکتبال انتاریو ثبت شده، آنها به تازگی، مسابقه‌ای به نفع بیماران" ام اس" را برگزار کردند و همین سبب مصاحبه امروزمان شد، دلیلی که در انتها به دریچه دیگری گشوده شد، به مسیری که از آن فرزندانمان بتوانند به باشگاه‌های حرفه‌ای راه پیدا کنند.

ضمن تشکر از هر دوی شما بفرمایید، محل باشگاه شما کجاست؟
نیما سنجری: ما بطور معمول در دو "محل" فعالیت می‌کنیم، به دلیل اینکه زمین بازی، بطور پراکنده در اختیار باشگاه‌ها قرار می‌گیرد. به همین دلیل هیچ باشگاهی نمی‌تواندبگوید ما فقط در باشگاه خاصی تمرین می‌کنیم، مگر اینکه در سطح کالج و دانشگاه‌ها باشد. ما بطور معمول یا در باشگاهی که روبروی سوپر خوراک است بازی می‌کنیم یا در "بی ویو و 16^th"، (زمین بسکتبال کلیسای سنت‌جورج) و البته به دنبال زمین مدارس هم هستیم که بتوانیم آنجا بازی کنیم.

اعضای تیم شما در چه گروه سنی هستند؟

محسن مظفری‌: بین 8 تا 17 سال. به دلیل اینکه بچه‌های زیر 8 سال توانایی بدنی‌شان کمتر است و سختگیری‌های ورزشی را نمی‌پذیرند و ما مایل  هستیم که آنها برای آموزش صحیح در چنین قالبی قرار گیرند، از سوی دیگه بچه‌های زیر 8 سال باید به ورزش‌های مادر مانند شنا و ژیمناستیک بپردازند، که قدرت بدنی‌شان را آرام پیدا کنند و بعد به انتخاب پدر و مادر و یا خود فرزند، رشته ورزشی‌شان را انتخاب کنند.  از سن 16-17 سال به بعد نیز انتخاب بازیکن سخت خواهد شد چرا که در آن زمان، آنها روی فارغ‌التحصیلی و دانشگاهشان تمرکز می‌کنند و حجم زمانشان را روی درس می‌گذارند و ورزش‌هایشان بیشتر تفریحی است، به همین جهت بین سنین 8 تا 17، اوج زمان حرفه‌ای‌گری بچه‌هایی است که مایلند‌بازیکن حرفه‌ای شوند. این را هم بگویم که در کلاس‌های ما برخلاف بیشتر کلاس‌های دیگر، دختر و پسر به شکل مختلط تمرین می‌کنند، چرا که ما معتقدیم توانایی‌ها و سطح هوش برای هر دو در یک سطح است و رقابت به این شکل، خیلی بیشتر انجام می‌شود.

برگردیم به موضوع حمایت از بیماران اوتیسم که شما به آن پرداختید ،بفرمایید چه انگیزه‌ای سبب این کار شد و به چه صورت انجام گرفت؟

نیما سنجری: ما یک مجموعه غیر انتفاعی داریم و سعی می‌کنیم به جامعه و نسل آینده به هر نوع که بتوانیم کمک کنیم. یکی از کارهایی که می‌کنیم مشارکت در مراسم خیریه است و هزینه هایی که این برنامه ها دارند را پرداخت می‌کنیم. در مورد بازی به نفع بیماران اوتیسم، آگهی‌اش را دیدیم و با آقای مظفری صحبت کرده و تصمیم گرفتیم اینکار را انجام دهیم.

این بازی به چه شکل بود؟

نیما سنجری: این مسابقات برای بزرگسالان برگزار می‌شد و آنها تیم، برای سن پایین نداشتند و ما گفتیم که دوست داریم در برنامه شما شرکت کنیم، به همین جهت، همه بچه‌هایمان را بردیم و به دو تیم تقسیم کردیم و یک لیگ خانگی در میان لیگ آنها ایجاد کردیم. بطور معمول تمام پولی که از خانواده‌ها و بچه‌ها می‌گیریم برای هزینه‌های زمین استفاده می‌کنیم و همان پول را برای خیریه استفاده کردیم. ما بیست و هشت شاگرد داشتیم که‌ آنها را به تیم‌های چهار نفره تقسیم کرده و آنها روبروی هم قرار گرفتند و جایگاه اول و دوم و سوم داشتیم و به آنها جوایزی هم از پول خودمان گرفتیم و اهدا کردیم.

تا بحال فکر کردید که خودتان چنین برنامه‌ای بگیرید، برنامه‌ای که تماشاگر داشته باشد و شما بتوانید درآمدش را برای کاری اختصاص دهید؟
نیما سنجری: ما در لیگ‌های مختلفی شرکت کردیم ولی امر خیریه نبوده، بیشتر برای این بوده که بچه‌ها در شرایط مسابقه قرار بگیرند، به تازگی ما تاییدیه فدراسیون انتاریو را دریافت کردیم و برای برگزاری مسابقات و یا چنین چیزی که شما اشاره کردید، نیاز به این تاییدیه داشتیم. ما تا بحال به شکل دوستانه می‌توانستیم بازی کنیم اما به شکل رسمی نه ولی چنین تصمیمی داریم که از باشگاه‌های دیگر دعوت کنیم تا چنین مسابقاتی برگزار کنیم و پولش را برای کارهای خیریه اختصاص دهیم.

در این چند سال، چه بازی‌هایی کردید و چه جوایزی دریافت کرده‌اید؟ اگر بخواهید از خودتان کارنامه‌ای ارائه دهید چه چیزی برای عنوان کردن دارید؟
محسن مظفری: در دو سال و نیم اول، فقط آموزش دادیم و بازیکن‌های خوبی را پرورش دادیم و به لیگ‌های خوبی معرفی کردیم. بازیکن‌هایی داشتیم که حتی بدون تست، پذیرفته شدند. این هدف ما بود که بچه‌ها را از سطح مقدماتی به سطح پیشرفته برسانیم. بعدتر در چند تورنومتر شرکت کردیم. در یکی مقام سوم را کسب کردیم. در دیگری در تورنتو شرکت کردیم و تیم ما اول شد ولی از آن به بعد که ما تاییدیه رسمی گرفتیم در یک تورنومتر شرکت کردیم با بچه‌هایی که یکی دوسال از سطح سنی کوچکتر بودند که پنجم شدیم. اخیرا باشگاهی به نام CTA از ما دعوت کرده که 24 و 25 ماه می یک سری مسابقات در رده سنی 12 سال برای پسران برگزار کرده که تصمیم داریم در آن شرکت کنیم.

تیم شما چند مربی دارد؟
محسن مظفری: ما الان 4 مربی هستیم، خودمان دو نفر که مربی هستیم، دو مربی با مدرک مربی‌گری داریم که به شکل داوطلبانه با ما کار می‌کنند.

می‌شه لطفا نام آنها را بدانیم؟
محسن مظفری‌: بله خانم نادیا بنی‌اوغلی، و آقای امیر‌حسین چگینی

اگر بین خوانندگان ما کسانی باشند که فرزندشان در همین گروه سنی 8 تا 17 باشد و بخواهند ثبت نامشان کنند، آیا باید در زمان خاصی اینکار را انجام دهند یا در هر زمان امکان پیوستن به گروه شما هست؟
محسن مظفری‌: کلاس‌های ما بصورت ترمی است ولی من و آقای نیما اینطور تصمیم گرفتیم که بچه‌ها را همیشه ثبت‌نام کنیم. جلسه اول بصورت رایگان است که سطح آن بچه سنجیده می‌شود و به آنها برنامه تمرینی می‌دهیم. نکته بعدی اینکه حتما پدر یا مادر آن شخص باید در جلسه اول حضور داشته باشد و همه چیز را ببیند و اگر نوع کلاس را پسندید، بعد فرزندش را ثبت نام کند.

تمرینات شما در هفته چند روز است؟
محسن مظفری‌: همانطور که می‌دانید در کانادا برنامه‌های بعد از مدرسه همه بچه‌ها خیلی زیاد است‌، خیلی‌ها کلاس‌های زیادی مانند نقاشی یا موسیقی یا شنا دارند. به همین دلیل ما خودمان را بر حسب تعداد روزهایی که آن بچه زمان دارد تنظیم می‌کنیم. برخی مایلند فرزندشان فقط هفته‌ای یکبار به تمرین بیاید و برخی دو یا سه جلسه. ما آنها را مجبور نمی‌کنیم.

خوب این بچه ها بعد از اینکه 16 سالشان شد، تکلیفشان چیست؟ طبعا برخی از آنها حرفه‌ای می‌شوند، چطور راه به مراحل بالاتر پیدا می‌کنند؟
محسن مظفری‌:‌ ما از آنجا که آقای نیما سنجری ارتباط بیشتری با بقیه باشگاه‌ها دارد، بچه‌هایی که بهتر بودند را به باشگاه‌ها معرفی کردیم. در نهایت باشگاه جدید با پدر و مادر آن بازیکن وارد صحبت می‌شدند.

خوب پس ما در جمع آوری این صحبت‌ها به این می‌رسیم که اولا اگر مدارسی باشند که زمینشان را در اختیار شما قرار دهند، استقبال می‌کنید که همینجا از خوانندگانی که می‌توانند این شرایط را بوجود بیاورند تقاضا م‌کنیم با شما تماس بگیرند و دیگر اینکه این بچه‌ها به مراحل بالاتر در آینده راه خواهند داشت و اگر خانواده‌ها به عنوان حرفه‌ای به بسکتبال نگاه می‌کنند، شما برایشان راهی به این هدف هستید
نیما سنجری: ‌ بله باید بگویم اگر به بسکتبال به شکل حرفه‌ای نگاه کنند، بعد از سن 16- 17 ، اگر در سطح مسابقات دیده شوند و‌ در باشگاه ثبت شده تمرین کنند، بطور معمول بازرس‌هایی هستند که میان تماشاگران می‌نشینند و آنها را می‌بینند و وقتی به سن 16-17 می‌رسند به باشگاه مراجعه می‌کنند چون لیست همه آنها آنجا هست( به مربی مراجعه نمی‌کنند) و بعد ناگهان خانواده می‌بینند که برایشان نامه‌ای آمده که فرزندشان را برای باشگاهی، یا یک کالج در امریکا و یا کانادا انتخاب کرده‌اند و مبلغی به آنها پیشنهاد می‌کنند. اگر بازیکنی خیلی خوب باشد همه هزینه تحصیل و اقامتش را می‌دهند‌ و اگر در حد متوسط باشد 50 درصد هزینه‌هایش را می‌دهند و به این شکل، چنین اتفاقاتی برای همه ورزشکاران خوب می‌تواند رخ دهد

آیا کلاس‌های شما فقط متعلق به بچه‌های ایرانی است؟
محسن مظفری‌:‌ خیر ما از روز اول بنا را بر این گذاشتیم که هر بچه‌ای از هر ملیتی را بپذیریم و ثبت نام کنیم.

چه توقعی از  نمایندگان ایرانی جامعه دارید؟
ما از سیاسیون ایرانی توقع داریم که ورزش ایرانی را حمایت کنند. مربیان خوبی در زمینه‌های مختلف داریم‌، مانند آقای عابدیان، آقای تشت‌زر،‌ یا در والیبال آقای نادر شوندی و آقای ناصر پیشوا، همه اینها از پیشکسوتان ورزش ایران بودند و اینجا کار می‌کنند. ما حمایت بیشتری نیاز داریم. جامعه ایرانی در کانادا رو به افزایش است و ما امکانات کمی داریم. ما نیاز به زمین ثابتی برای ورزش داریم که نبود آن جای سوال دارد.

اتفاقا ما پوشش انتخاباتی داریم و با نمایندگان احزاب مختلف صحبت کرده‌ایم و تصمیم داریم همه مشکلات مردم و سوالات آنها را در انتهای این‌ سری گفتگوها مطرح ‌کنیم که به کمبود فضای ورزشی برای ایرانیان از جانب شما حتما اشاره خواهیم کرد.
ضمن تشکر و آرزوی موفقیت برایتان، اضافه می‌کنیم که برای برگزاری هر برنامه خیریه‌ای روی همکاری ایران استار می‌توانید حساب کنید.

ما نیز متقابلا متشکریم

تماس: 647.381.1356 و 416.305.5117