به محض خروج از چهار دیواری مأنوس خانه و ورود به حیطه طبیعت به هر دلیلی چه راه پیمایی، كوهنوردی ،شكارو یا ماهیگیری مسأله خورد و خوراك پیش یش می آید.
هر چه فعالیت جسمی ما بیشتر باشد به ویژه در ارتفاعات بالا، سوخت و ساز بدن و فعل و انفعالات شیمیایی درون ما دگر گون خواهد شد . یك انسان می تواند هفته ها بدون غذا سر كند. ولی فقط چند روزی بدون آب زنده می ماند .
هر شخصی روزانه در حالت عادی ۵/۱ لیتر از طریق ادرار ـ ۵/۰لیتر از راه تعرق و ۵/۰ لیتر توسط دهان و بینی به شكل بخار، آب از بدن خود خارج می سازد. این مقدار حین فعالیت بدنی در گرما و سرما و ناراحتی های روحی بالا می رود و می تواند به ۸ لیتر یا بیشر در روز برسد. هنگام از دست دادن آب بدن گاهی بدون اینكه احساس تشنگی داشته باشیم حتی در ارتفاعات سرد و پر برف، خون غلیظ می‌شود و نمی تواند به آسانی اكسیژن، گرما و غذا را به اعضا بدن برساند انگشتان
دست و پا یخ می‌زنند و كمبود اكسیژن در مغز ایجاد خستگی كرده و خیلی زود كنترل همه چیز از دست می رود وكوهنورد، شكارچی یا ماهیگیرحتی با داشتن كاملترین وسایل در برابر مرگ سر فرود می آورند. كسانی سالها فكر می كردند با قدرت زیاد بدنی می توان در برابر كم آبی مقاومت بیشتری داشت تجربه، عكس این مطلب را نشان داده است.
بر اساس اصل یاد شده كه سه روز بدون آب و سه هفته بدون غذا می شود زنده بود به این نتیجه می رسیم كه زیاد نباید در فكر خوردن بود و می دانیم هر چه غذای ما در بیابان و كوه پرچربی و سنگین تر باشد به آب بیشتری احتیاج پیدا خواهیم كرد و معده پر ما را تنبل تر و عاجز تر می سازد
در واقع با این مطلب شاید به چنین برداشتی برسیم كه اگر می خواهیم به كوه ، شكار یا ماهیگری برویم یا روزهایی را دور از خانه و تمدن شهری بگذرانیم
چند اصل كلی را باید در نظر داشت:

آنچه بدن ما تا به حال به آن عادت كرده است اساس اولیه تغذیه ما را در برنامه های بیرون از خانه تشكیل می دهد. به یكباره نمی توان شیوه تغذیه خود را چه درست و چه غلط تغییر داد. از طرف دیگرآنچه عادت ما شده سال های سال حتی از زمان طفولیت بدلیل سنت و تجربه كسب گردیده و این خود یك نوع تطبیق بدن با محیط خارج و متناسب با آب و هوای منطقه ای بوده است. پس چنانچه در همان زادگاه خود به كوه، شكار یا ماهیگیری می روید عادات سنتی را حفظ كنید. سنت صحیح بر اساس سنت اجدادی به این شکل بود که در سفره های یكی دو روزه خود چند قرص نان در كوله می گذاشتند وراهی بیابان می شدند.
گاهی چند خرما یا چند دانه گردو، قدری پنیر، توت یا كشمش هم، در گوشه دستمال سفره شان گره می زدند، به این ترتیب روزها را بی دغدغه می گذراندند.

برای یک تغذیه خوب و سالم در طبیعت بایدنكات زیر در نظر گرفت:
- از بردن هرگونه غذای كنسروی و كالباس و سوسیس خودداری كنید
مواد شیمیایی و نگهدارنده آنها كه برای خراب نشدن محتویات داخل قوطی و بسته ها اضافه می شوند، برای بدن مضر هستند، تشنگی آورده و مصرف آب را بالا می برند . همراه بردن گوشت تازه به ویژه
چرخ شده كه زود فاسد می شود باید از صورت غذا حذف گردد . ما می توانیم هفته ها بدون مصرف گوشت و بروز هیچگونه عارضه ای در كوه و كمر زندگی كرده وتمام فعالیت و بازدهیعضلانی خود را حفظ كنیم. حتی بهتر است در این گونه برنامه‌ها كمتر گوشت و چربی حیوانی مصرف شود. بگذارید بدن لایه‌های اضافی چربی را بسوزاند و برای جذب مواد جدید آمادگی بهتری پیدا كند. بدن كالری و انرژی لازم را از، كربوهیدراتها در برنامه های شدید كوه و شكار، زودتر و ساده‌تر می گیرد.
مصرف گوشت و چربی فشار بیشتری بر فعالیت قلب وارد می‌آورد به ویژه زمانی كه در ارتفاعات بالا قرار داریم و اكسیژن كم و به اندازه كافی آب در اختیار نیست .
عدس ، نخود ، لوبیا، گندم و ذرت اقلام ضروری و مواد اولیه غذاهای ما را باید تشكیل بدهند بعد از اینها در ردیف دوم نخودچی، بادام، گردو، پسته و فندق و در ردیف سوم میوه‌های خشك شده مانند كشمش، توت، خرما، برگه هلو و زردآلو، برگه سیب و انجیر و غیره.
یکی از پیشنهادات، خوراک لوبیایی است که مقداری عدس هم به آن اضافه شده که غذای ساده، مقوی، مفید و ارزانی است
توجه داشته باشید برای تهیه و پخت این غذا سعی کنید از رب گوجه فرنگی استفاده نکنید چون در رب گوجه فرنگی از نمک و موادی استفاده شده که باعث تشنگی می شود.