"عزیز نصیر، مردی که مایل است دور دنیا را با شعار زیبایش پیاده برود، در پشت سر هر چه دیده جنگ بوده و آوارگی. نوشته زیر از اوست که می خوانید. به امید روزی که زنان در همه جای جهان، از حقوق طبیعی انسانی‌شان برخوردار باشند".
وضعیت ما اینجا مایوس کننده است. ما در اینجا، افغانستان، قلب آسیا که سالهاست مانند بیماری است که خونریزی دارد، مدتهاست به جامعه جهانی خبر خوشحال کننده‌ای نداده‌ایم. از نظر جوان‌های ما زندگی اصلا زیبا نیست چرا؟ چون ما از نسل جنگ و وحشت هستیم. از نسل بارانهای شبانه روزی بمب! راکت و خمپاره، از نسل آوارگی ومهاجرت که حقیقت را گم کرده‌ایم.نمی دانیم دوستمان چه کسی است و دشمن چه کسی. متاسفانه بعضی قدرت‌های بزرگ، انسانها را با موش آزمایشگاهی اشتباه گرفته‌اند و اینچنین است که فجایع زیادی دردنیا اتفاق افتاده و می‌افتد.
من متولد سال 1359 شمسی در شهرستان جاغوری، استان غزنی، در مرکز افغانستان هستم، اما بزرگ شده شهر باصفای شیراز هستم. از زمانی که بسیارکوچک بودم، به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور بودم کار کنم. البته آن زمان هم باز پولی توی جیب نداشتم و مجبور بودم همه مسیر را پیاده راه بروم و برگردم. عاشق فوتبال بودم و روزهای جمعه در زمین‌های خاکی فوتبال بازی می‌کردم و البته ناگفته نماند در بین هفته، بعد از کار برای تمرین فوتبال پیش مربی می‌رفتم و همیشه ورزشکار بودم و آنقدر پیاده راه می‌رفتم که به من می‌گفتند" سلطان پیاده" . این را هم اضافه کنم که طرفدار پر و پا قرص پرسپولیس هستم. تا کلاس اول دبیرستان درس خواندم. همیشه مجله خانه سبز را مطالعه می‌کردم تا اینکه روزی در آن خواندم فردی از کشور کانادا به نام"ژان بلیویو" قصد دارد یک رکورد پیاده روی به دور دنیا بزند. من از این کار او انگیزه بسیار مثبتی گرفتم و با خودم گفتم: عجب کار فوق العاده‌ای.
به من هم همه می‌گویند" سلطان پیاده"، چرا من اینکار را نکنم.
در کشور من حقوق زن وجود ندارد و هر روز به نوعی قربانی داریم. در جامعه‌ای که نصف جمعیتش زن است و او خیلی کم حق فعالیت دارد، خیلی روشن است که حق نصف جامعه ضایع شده. پس تصمیم گرفتم که شعار سفرم:" به خشونت علیه زنان پایان دهید" باشد. همچنین مایلم در این سفر به همه مردم دنیا بگویم که باید راه سیاست از دین جدا شود. هدف من بسیار بزرگ است و طبعا مایلم رسانه‌ای مرا همراهی کند تا بتوانیم این رویداد را ثبت کنیم.
مسیر من از افغانستان( کابل) آغاز خواهد شد. قرار است دولت افغانستان و وزارت امور خارجه در رابطه با ویزا، اقدام کنند. اداره تربیت بدنی بودجه‌ این سفر را تقبل کرده. باکمپانی آدیداس هم در تماس هستیم تا لوازم ورزشی لازم در این سفر را اسپانسر شوند. البته بعضی از شخصیت‌های بزرگ افغانستان هم قول همکاری داده‌اند. از افغانستان به سوی تاجیکستان؛ سپس اُزبکستان، قزاقستان و روسیه خواهم رفت. بعد به شمال اروپا بلاروس، پولند، آلمان، بلژیک؛ فرانسه و انگلستان. بعد کانادا؛ امریکا؛ مکزیک، گواتمالا، السالوادور، هوندراس، نیکاراگوئه،کاستاریکا،پاناما؛کولومبیا، برزیل. سپس، نامبیا، افریقای جنوبی، استرالیا، اندونزی، تایلند، چین، هند و پاکستان و پایان مسیر  مجددا افغانستان است. در کل باید چهل کشور را سفر کنم و برای اوایل سال 2017، برنامه ریزی کردیم که این سفر را آغاز کنم. من دو فرزند به نام‌‌های آرزو و عمران دارم و امیدوارم روزی همه زنان از جمله صدیقه، همسرم ، حقوقی برابر مردان داشته باشند. ما بايدخودمان اين زندگی زيبا را بسازيم و معتقدم ما خلق شديم كه آروزهای زيبا و بزرگ متعلق به ما باشد و باید با تلاش به آن برسيم. از عموم انسانهای آزاده‌خواه می‌خواهم كه مرا در راستای تحقق يافتن اين سفر پشتیبانی کنند تا بتوانم صدای مردم خوب افغانستان در راه هدفی زیبا باشم.
خواستن توانستن است، دور از انتظار اما ناممکن نیست.