مسئول بخش بین‌المللی انجمن خبرنگاران و نویسندگان قومی امریکای شمالی
هرچه فریاد زدم در دل این شهر غریب
دست فریاد رسی درد مرا چاره نکرد
تو در اندام غزل قافیه شعرم باش
در دوره اخیر به برکت اینترنت و دهکده جهانی بودن، هر موجی که در ایران بر می‌خیزد، اثرات آن به هرجا که ایرانی مهاجری هست، نیز می‌رسد و هر بادی که بوزد، نسیم آن هم به کانادا می‌رسد و جنب و جوشی ایجاد می‌کند.
اما به دلیل اینکه ما مهاجرین با دیدگاه‌های مختلف در مقوله مهاجرت، (اجباری - اختیاری) کانادا این سرزمین زیبای یخ‌زده آمده ایم، با این امواج از آنجا که جایگاه‌مان در حوزه سیاسی و اقتصادی و فرهنگی کانادا تعریف نشده و جا نیفتاده است، به راحتی جابجا می‌شویم و تکان می‌خوریم تنوع فکری و چند صدایی خوب است ولی اگر هماهنگ نباشد ، گاهی آزار دهنده می‌شود، شاید برای من ایرانی‌تبار با نوستالژی خاطرات وطن، این آهنگ ناموزون، خوشایند هم باشد، ولی آیا برای دیگر اقوام این سرزمین چند ملیتی و سیاستمداران و طبقه تصمیم گیرنده اقتصادی سیاسی کانادا که عمدتا انگلوساکسسون هم خوش‌آهنگ هست.
اختلافات کهنه دوباره تازه شد، زخم‌های کهنه بازشد، دسته‌های مختلف کوچک زیر علم‌های مختلف جدا‌گانه با خشم فرو خورده تاریخی-، شعارها را بیان کردند. سه نماینده ایرانی تبار کانادایی لیبرال (دو فدرال و یک انتاریو) فاصله‌شان با یکدیگر بیشتر و صف‌بندی‌های جامعه ایرانی عمیق‌تر و پراکندگی‌ها بیشتر شد.
در بحت تکاملی و تاریخی در مهاجرت، یک اجتماع سالم‌می‌توانست با وجود زیر‌بناهای مدنی و اتحاد ملی، و یا وحدت اصولی، این اختلافات وپراکندگی‌ها را منسجم‌تر و براساس مشترکات به سامانی برساند.
صداهای بلند با جمعیت کم و بعضا خشونت‌طلبانه و پرخاشگرانه، و افکار متضاد که لحظه‌ای متحد شده است، نه تنها تاثیری در سیاست‌گذاران کانادا و مراکز تصمیم‌گیری مالی و سیاسی نخواهد گذاشت بلکه آنها را نسبت به جامعه ایرانی کانادایی بدبین‌تر ودلسردتر می‌کند و امکان بی‌اعتنایی و سو استفاده از تشتت در جامعه ایرانی را که در این سال‌ها با گسترش تعداد مهاجران ایرانی که گویا به رقم 300 تا 400 هزار نفر رسیده است، بالا برده است. آنها ترجیح می‌دهند که حرف‌های جامعه ایرانی را نشنوند. آیا کسی در این سال‌ها بیاد دارد نخست وزیر انتاریوو یا نخست وزیر کانادا و یا وزیر امور خارجه کانادا چند بار گذشته با جامعه ایرانی دیدار و گفت و گوی مستقیم و بدون واسطه داشته باشد تا نظرات اقشار مختلف جامعه ایرانی با تفکرات و سلیقه‌های مختلف حزبی را بشنود. اجرایی کردن درخواست‌ها ونظرات مرحله دوم است. منظور من شرکت در فلان مهمانی نوروز یا جشن نیست. سیاست آن چیزی نیست که ما در بخش زنده مجلس در بعد از ظهرهای هفته می‌بینیم .زیرا همه احزاب چه اپوزیسیون که سوالات سخت و چالشی از دولت‌ها می‌کنند و چه حزب حاکم، از اصل سوال خبردارند و جواب آنرا هم تهیه کرده‌اند، بنابراین کسی بغیر از مردم عادی سورپرایز و هیجان‌زده نمی‌شود، حتی اگر با زدن دست بروی نیمکت‌های نمایندگان مجلس پرسرو صدا یادآور کلاس‌های مدارس باشد.
ما نه اجماعی از ایرانی بودن داریم، نه بر سر‌منافع و حقوق ایران و جامعه ایرانی کانادایی حداقل توافق را داریم.
این به عوامل متعددی برمی‌گردد که مهمترین آن به نظر من داشتن رسانه‌های جدی بویژه به زبان انگلیسی هست که ما این فرصت را در این 30 سال از دست داده‌ایم. نسل جدید ما که فارسی نمی‌خوانند بنابراین ارتباط کمی با‌رسانه‌های فعلی دارند. براستی جامعه ما چند تا مرکز فرهنگی، کامیونیتی‌سنتر- مرکز تجاری- اتاق بازرگانی- مرکزمشاوره‌برای بیماران روح و روان- مشاوره‌های خانواده و نوجوانان - محل برای سالمندان ایرانی که در مال‌ها و قهوه‌خانه‌ها زمستان سخت را سپری می‌کنند، دارد؟
.
نداشتن رهبری- متمایز کردن خواست‌های حزبی و خواست‌های واقعی
با احترام به نمایندگان سیاسی کانادا، ما هنوز ترسیم درستی از سیستم سیاسی کانادا نداریم، هنوز با یک عکس انداختن با یک سیاستمدار لبخند به لب، خوش هستیم و مطالبات جدی به عنوان شهروند کانادا و شهرهای محل اقامت خودمان‌را نداریم.
هنوز سیاستمدار ایرانی که بتواند تحلیل سیاسی و یا اجتماعی از شرایط روز شهری - استانی و فدرالی به انگلیسی و یا فارسی ارائه داده باشد ، و در دسترس همگان باشد، سراغ ندارم.
برای تحلیل درست از یک سیستم باید شناخت درست و اطلاعات کافی از آن داشت. ما از نداشتن اطلاعات منسجم مفید برای حفاظت از تازه مهاجرین و سرمایه‌های کم ایرانی تبار نداریم. بسیاری همان مسیر اشتباه و پرمخاطره سرمایه‌گذاری را طی می‌کنند. نمونه اخیر آن نیز زیان دیدن کلان صدها ایرانی که به موج خرید خانه و فروش برای سود، می‌باشد. زمانی همه خانه‌ها و میهمانی‌ها صحبت از شراکت و خرید خانه بود. تحلیلی علمی و آماری در دسترسی جامعه ایرانی نبود.
جامعه ایرانی با ثروت قابل ملاحظه هنوز در اندازه‌هایی نیست که بتواند جدی گرفته شود. صدها میلیون دلار خرید و فروش مسکن از طریق مشاورین املاک ایرانی در این سال‌ها به اقتصاد انتاریو و کانادا کمک کرده است هنوز ایرانیها با سطح مدیریتی مشاورین املاک تورنتو و یا انتاریو راه نیافته‌اند.
ساخت و ساز‌های ایرانی در تورنتو و شهرهای اطراف تحولی در زمینه زیبا سازی معماری شهر و ایجاد کار سهم قابل ملاحظه ای داشته‌اند ولی جدی گرفته نشده‌اند.
اگر سرمایه که عموما توسط هوشیارترین بخش اقتصادی تمرکز واتحاد نداشته باشد در شرایطی که دیگر سرمایه‌های بزرگ از میلیارد دلار آغاز می‌شود، نمی‌تواند در تصمیم‌گیری‌های سیاسی و یا اقتصادی نقش جدی داشته باشد، باید دوباره موفقیت را تعریف کنیم.
تعریف موفقیت و یک جامعه موفق چیست؟
متاسفانه بدلیل منافع کوته‌نظرانه و کوتاه مدت کسانی که‌کارنامه‌شان در خدمت به جامعه ایرانی مثبت نیست در حالی که با کمک آنها و روی شانه‌های آنها توانسته‌اند به پست‌های دولتی برسند، فرصت سوزی عمیقی شده است.
جای خالی زنان و مردان سیاست ایرانی تبار را خالی می‌بینم که هم دانش سیاسی کانادا و هم هوشیاری و هم عرق وطن پرستی و هم تشخیص منافع و حقوق ایرانیها داشته باشند و نسل جوانتر ما را برای سالهای آینده تربیت کرده باشند. حقوق ایرانیها و منافع آنها‌نه براساس تعریف و نظر ات شخصی و یا حزبی که بر اساس گفتمان در طی سال‌ها از دیدار و تماس با ایرانیها از تمامی اقشار فکری و سنی و اهداف متفاوت مهاجرتی بدست آمده باشد
سیاستمداران می‌آیند و می‌روند.آنها که برای مردم و شهرشان کار کرده‌اند در یادها و خاطره‌ها خواهند ماند و آنها که برای منافع خودشان و یا منافع حزبی‌شان، پشت به آنها که منبع اعتبارشان بودند، کردند، از خاطره‌ها فراموش می‌شوند. جامعه خسته و پراکنده‌ایرانی کانادایی نیاز به یک بازسازی وبازخوانی از خودش، ومهاجرتش و کشور میزبان یعنی کانادا داشته باشد.
انتخابات انتاریو (مجلس و شهرداری ها)در‌ماه جون2018 در راه است. آیا می‌دانیم چه کسانی کاندید هستند؟. چند‌کاندیداهای ایرانی‌تبار هست؟ با توجه به تجارب این ده سال گذشته، آیا تنها به صرف ایرانی بودن باید از یک نامزدی حمایت کرد؟ آیا باید با احزاب رفت و برنامه-های حزبی؟
همه این بحث‌ها را باید در چندماه آینده انجام داده باشیم تا جامعه شناخت بهتر و بیشتری از انتخابات انتاریو داشته باشد.
 |
