‌از خدا پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشد آن که به مناسبت عید کریسمس و سال نو میلادی خدمت استاد فضولی رسیدیم و ضمن عرض تبریک و شاد باش به مناسبت آغاز سال نو، از ایشان درخواست کردیم در این رابطه برای ما از خاطراتشان تعریف کنند. استاد که سرد و گرم روزگار را چشیده و اینک به بالای هفتاد رسیده، از این سوا‌ل‌مان بسیار خوشحال شدند و گفتند:
"خدا رحمت کند در این ایام سال نو میلادی همه درگذشتگان را. ما در د‌وران کودکی و نوجوانی در خیابان ویلای تهران زندگی می‌کردیم که در نزدیکی منزلمان کلیسایی بود که مسیحیان در ایام سال نو خودشان به آنجا می‌رفتند و تولد عیسی مسیح و سال نو میلادی را جشن می‌گرفتند و کلی برنامه‌های هنری ‌زیبا اجرا می‌کردند. مرحوم مادرمان که زنی خوش‌مشرب و شاد دل بود. او هم مثل ما بسیار در فضولی ید طولانی داشت، کوچکترین حرکت و دعوای‌ همسایه‌ها را زیر نظر می‌گرفت و در کار آنها فضولی می‌کرد.
اتفاقا چند نفر از همسایه‌های ما که مسیحی بودند مادرمان را خیلی دوست داشتند و به قول قدیمی‌ها خانه یکی بودند. یکی از این خانواده‌ها زن و مردی بودند به نام مسیو گاگیگ قاراپطیان و مادام بتی قاراپطیان که اهل محل همه به آنها می‌گفتند مسیو و مادام قاراپط. این مسیو قاراپط توی محل تعمیرگاه اتومبیل داشت و کارش هم خیلی خوب بود به همین دلیل همه مسیو قاراپط را دوست داشتند و با او معامله می‌کردند و رفت و آمد داشتند.
مسیو و مادام قاراپط آنقدر با ماها معاشرت و دوستی داشتند که بچه‌های محل بعد از انقلاب به آنها می‌گفتند برادر قاراپط و خواهر قاراپطه. یک عده رند محله هم شایعه کرده بودند که برادر قاراپط را با قمه ختنه کرده‌اند و نیمه مسلمان شده است. این مسیو قاراپط در محرم‌ها لباس سیاه می‌پوشید و با اهالی محل احساس همدردی می‌کرد ولی هرگز غذا و خورشت قیمه نذری که مردم برای گرفتن آن با هم دعوا می‌کردند را نمی‌گرفت و نمی‌خورد. او می‌گفت این غذا مال گشنه‌ها و مردم فقیر است نباید ما که وضعمان خوب است آن را بگیریم.
خلاصه کنم موقعی که ایام کریسمس و جشن سال نو میلادی می‌‌شد، مرحوم مادرم دست ما را می‌گرفت و با بتی قاراپطه که به او می‌گفت بتول خانم می‌رفتیم کلیسا. ما خیلی از موزیک و سرودهایی که در آنجا می‌خواندند خوشمان می‌آمد و حتی از همان زمان کودکی دوست داشتیم که در رشته موسیقی درس بخوانیم و برویم برای کارهای کرو‌اپرا. ولی دست حوادث و گذر عمر طوری رقم خورد که نشد ما این‌کاره بشیم. لذا رفتیم دانشگاه و رشته ساختمان خواندیم ولی به جای بساز و بفروش، کارمند از آب درآمدیم با حقوق بخور و نمیر. تا اینکه آمدیم اینجا، در اینجا مهندس راه شدیم یعنی روزها سرتاسر خیابان یانگ را می‌رویم بالا و می‌آییم پایین. اما خوشبختانه در نزدیکی خانه ما یک کلیسا است که در ایام کریسمس و سال نو میلادی همه می‌رویم آنجا و به یاد مرحوم مادرمان و بتی قاراپطه و مسیو قاراپط شادی می‌کنیم و تولد مسیح و سال نو میلادی را به یاد همه همسایه‌هایمان در خیابان ویلای تهران جشن می‌گیریم.‌ امیدوارم امسال سال خوبی برای همه باشد."