مقامات فروگاه پاریس گفتند یک مرد ایرانی که به مدت ۱۸ سال بعلت مشکلات مدارک در فرودگاه شارل دوگل پاریس زندگی می‌کرد و حماسه‌اش الهام‌بخش فیلم سینمایی "ترمینال" اثر استیون اسپیلبرگ شده بود، شنبه در فرودگاهی که مدت‌ها آن را خانه خود می‌خواند، درگذشت.
مهران کریمی ناصری حوالی ظهر روز شنبه ۱۳ نوامبر بر اثر سکته قلبی در ترمینال اف ۲ فرودگاه درگذشت.
 
مهران کریمی ناصری، ایرانی سرگردانی که در فرودگاه پاریس زندگی می‌کرد و الهام‌بخش فیلم سینمایی "ترمینال" بود، در اثر سکته در همان فرودگاه درگذشت
یک مقام رسمی گفت پلیس و تیم پزشکی برای مداوای او تلاش کردند اما موفق نشدند تا او را نجات دهند. وی در زمان مرگ ۷۷ ساله بود. هیچ اطلاعاتی در مورد بازماندگان و خانواده وی در دست نیست. این مقام فرودگاهی که مجاز به اعلام عمومی نام خود نبود گفت که ناصری در هفته‌ها قبل از مرگش دوباره به فرودگاه بازگشته و در آن زندگی می‌کرده است. ناصری از سال ۱۹۸۸ تا سال ۲۰۰۶ به دلیل نداشتن مدارک اقامت و بلاتکلیفی قانونی، و بعدا پس از آنکه مجوز ورود به فرانسه را گرفته بود با انتخاب خود، در ترمینال ۱ فرودگاه زندگی می‌کرد. او سال‌ها روی یک نیمکت پلاستیکی قرمز می‌خوابید، در دفتر خاطراتش می‌نوشت، با کارکنان فرودگاه دوست می‌شد، در قسمت امکانات کارکنان دوش می‌گرفت، مجلات را می‌خواند و مسافران عبوری را بررسی می‌کرد.
او گوشه‌ای از ترمینال را به خود اختصاص داده بود که در روی نیمکتش پیپ می‌کشید و با موهای نازک بلند، چشم‌های فرورفته و گونه‌های توخالی ضعیف به نظر می‌رسید. کارکنان فرودگاه و برخی از افراد به او لقب "لُرد آلفرد" داده بودند اما او خودش را "سر" می‌خواند و تبدیل به یک مینی سلبریتی در بین مسافران گشته بود. ناصری در اوائل زندگی در فرودگاه با کمک‌های اغذیه فروشان، فروشندگان، کارمندان فرودگاه و مردم هزینه‌های خوراک خود را تامین می‌کرد اما پس از مشهوریت و اکران فیلم ترمینال برایش ۲۵۰,۰۰۰ درآمد کسب کرد. مقداری از این پول در زمان مرگ در میان اثاثش پیدا شد.
ناصری در سال ۱۹۴۵ (۱۳۲۴ شمسی‌) در مسجد سلیمان، بخشی از ایران که در آن سال‌های جنگ دوم جهانی تحت اشغال بریتانیا بود، از پدری ایرانی و مادری انگلیسی به دنیا آمد. او در سال ۱۹۷۴ (۱۳۵۳ شمسی) ایران را به قصد تحصیل در انگلستان ترک کرد و به گفته خودش وقتی به ایران بازگشت به خاطر اعتراض به شاه زندانی و بدون گذرنامه اخراج شد. او از چندین کشور اروپایی درخواست پناهندگی سیاسی کرد. کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان در بلژیک به او اعتبارنامه پناهندگی داد، اما او گفت کیف حاوی گواهی پناهندگی او در ایستگاه قطار پاریس دزدیده شده است. پلیس فرانسه بعدا او را دستگیر کرد، اما به این دلیل که او هیچ مدرک رسمی نداشت، نتوانستند او را از آنجا اخراج و به کشور دیگری بفرستند. سرانجام کار او در آگوست ۱۹۸۸ در فرودگاه شارل دوگل کاملا گیر کرد و وی در آن برای ۱۸ سال ماندنی شد.
مهران در سال ۱۹۹۹ در حالیکه وسایلش در کنارش روی چرخ قرار داشت به آسوشیتدپرس گفته بود: "در نهایت، من فرودگاه را ترک خواهم کرد، من هنوز منتظر پاسپورت یا ویزای ترانزیت هستم". مشکلات بوروکراتیک بسیار و قوانین سختگیرانه مهاجرت اروپا، او را سال‌ها در فرودگاه نگاه داشت زیرا بنا به مدارک نداشته وی فردی غیرقانونی خوانده می‌شد. چند بار فرانسه و بلژیک به وی پیشنهاد مدارکی با شرایط خاص و توجه به ایرانی بودن وی داده بودند که وی آنها را رد کرده و گفته بود که می‌خواهد ملیت انگلیسی او در مدارک درج شود و اسمش "سر آلفرد مهران" باشد.
او سرانجام هنگامی که اسناد پناهندگی‌اش از فرانسه را دریافت کرد، حسی آمیخته به تعجب و ناامنی نسبت به خروج از فرودگاه داشت و طبق گزارشات، از امضای قرارداد خودداری کرد و در نهایت چندین سال دیگر در همانجا ماند، تا اینکه در سال ۲۰۰۶ برای بستری در بیمارستان از فرودگاه خارج شد و پس از آن در یک پناهگاه بی‌خانمان‌ها در پاریس زندگی کرد. کسانی که در فرودگاه با او دوست شده بودند می‌گفتند، سال‌ها زندگی در فضایی بدون پنجره بر وضعیت روحی او تأثیر گذاشته بود. پزشک فرودگاه در دهه ۱۹۹۰ نگران سلامت جسمی و روانی او بود و او را مانند فردی که در آنجا تبدیل به "فسیل" شده، توصیف کرد. یکی از دوستانش که کارگزار بلیط بود او را با یک زندانی مقایسه کرد که توانایی زندگی در بیرون را ندارد.
داستان حیرت‌آور زندگی مهران کریمی ناصری، در سال ۲۰۰۴ الهام‌بخش فیلم "ترمینال" با بازی "تام هنکس" و همچنین یک فیلم فرانسوی به نام "گمشده در تزانزیت" و یک اپرا به نام "پرواز" بود. در فیلم "ترمینال"، هنکس نقش "ویکتور ناوورسکی" را بازی می‌کند، مردی که از کشور ساختگی "کراکوزیا" در اروپای شرقی به فرودگاه (جان اف کندی) در نیویورک می‌آید و متوجه می‌شود که یک انقلاب سیاسی یک شبه همه اوراق سفر او را باطل کرده است. ویکتور را به سالن بین‌المللی فرودگاه می‌برند و به او گفته می‌شود که باید تا زمانی که وضعیتش مشخص و روشن شود در آنجا بماند، که مشکل او با ادامه ناآرامی‌ها در کراکوزیا ادامه می‌یابد.