برای بزرگداشت روز کانادا، شاید ما ایرانیان باید از روزهای قبلتر شروع کنیم. اکثر مهاجران ایرانی، با هدف تغییر در شرایط زندگی‌شان و گریز از تضادهای اجتماعی و یا سیاسی به اینجا کوچ کرده‌اند، به سرزمینی که در آن رنگارنگی و گوناگونی جوامع، آنقدر درخشان است که پس از عبور چند سال همه مهاجران آن را خانه می‌نامند. خانه‌ای امن که سعی در آموختن رعایت حقوق دیگران و احترام به قانون به همه مهاجران دارد و نتیجه‌اش آرامشی است که همگی در این سرزمین به آن دست یافته‌ایم. در حالی به روز کانادا رسیده‌ایم که جهان برهه سختی را تجربه می‌کند. بوی آتش، چپاول، غارت، کشتار، آوارگی و نامردمی‌ها، سال‌هاست که مشام سرزمین‌های بسیاری را از فلیپین تا ونزوئلا پُر کرده، درحالیکه رسانه‌های بزرگ دنیا، که امروز تبدیل به عرصه تفکرات و منافع شخصی شده‌اند، سعی می‌کنند صدا و رد پای مسببین همدستشان را مسکوت بگذارند و اذهان را پریشان هزاران تکرار مکررات هیچ خودشان کنند.
اینکه آینده این کره سوزان به کدام سو پیش رود، چیزی است که هیچ یک به قطع نمی‌دانیم، اما این مسلم است که اگر بخواهیم خانه‌ی کنونی‌مان را سالم حفظ کنیم، باید خودمان را دوباره مرور کنیم و خیلی چیزها را در خودمان و اطرافمان تغییر دهیم. هیچ عقل سلیمی با هیچ بهانه‌ای ناراست‌گویی و لطمه زدن به دیگری، به هر قیمتی که باشد را نمی‌پذیرید، چه آن فرد ایرانی داخل ایران باشد چه کانادایی داخل کانادا. بیاییم بجای تغییر کلمات برای پوشاندن حقیقت، مانند استفاده از کلمه زرنگی بجای کلاهبرداری که امروزه بسیار مُد شده است، به پا بر سر دیگران نگذاشتن بپردازیم و از امکاناتی که هریک کم‌وبیش داریم به درستی استفاده کنیم. بیاییم بیاموزیم که انسان‌ها می‌توانند مانند هم فکر نکنند، و فراموش نکنیم اینجا ایران نیست که به تفتیش عقاید و زندگی دیگری بپردازیم. همه ما، باید بیاموزیم که مهاجرت‌مان به کانادا می‌تواند پل عظیمی بسوی پیشرفت باشد و این معبر برای همه بقدر کافی جا دارد و نیازی نیست که با رویکردهایی که همه می‌دانیم صحیح نیستند بخواهیم از این پل عبور کنیم. بیاموزیم همچنان به خاطر علامت وسط پرچم ایران، از کنار پرچم‌فروشی گوشه خیابان گرفته تا کوچه جنوبی خیابان فینچ یکدیگر را کتک نزنیم و در پلازاها به یکدیگر دشنام ندهیم. نمی‌توانیم از آزادی حرف بزنیم زمانی که به مخالف فکرمان، اجازه سخن نمی‌دهیم. نمی‌توانیم از دموکراسی بگوییم وقتی همان را دست‌آویزی برای رسیدن به خواسته‌هایمان می‌کنیم. اینها یقینا چیزهایی نیستند که از خودمان، خانه‌مان و کشورمان انتظار داریم.
به استقبال روز کانادا می‌رویم در حالی که امیدواریم جهانی آرام‌تر، بدون جنگ و بدور از تضییع حقوق دیگران در پیش داشته باشیم. آرزو کنیم در هیچ نقطه‌ای از زمین، امنیت جانی، مالی و ذهنی انسانی به خطر نیفتد و فقر و مشکلات اقتصادی به هیچ خانه‌ای راه باز نکند همه با هم دل به روزهای خوبی ببندیم که صلح و امنیت و آزادی سرزمین‌مان کانادا، سایه‌اش را بگسترد و از مرزش پهن‌تر کند بر سر همه مردمان، با هر زبان، هر تفکر و هر نژادی... آیا این همان کانادا و جهانی نیست که آرزویش را داریم؟
 |
