Dr. Shodja Eddin Ziaian

درپی انتشار مطلب پیشین که بروکسل سالهای ۶۰ را با امروز مقایسه کردم (بخش نخستِ "تغییر بزرگ") بانوی ارجمندی که آن مطلب را خوانده بود (گ. م.) برایم نوشتند که: "خوب است پیرامون آن سالها (...) در بروکسل (و البته در جهان) کمی بیشتر بگویید". به خواسته ایشان و از خدا خواسته، اگر دوستان هفته‌نامه ایران استار هم بپذیرند، پرانتزی باز کنم و از خاطراتی بگویم که خود در آن زمان شاهد بودم؛ برای نسل کنونی و آیندگان و دوستان و ثبت در تاریخ شاید مفید آید.
***
عقب‌ماندگی ایران

بیش از۵۰ سال پیش، درسال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۷ میلادی، پس از پایان دبیرستان درتهران، دانشجوی دانشگاه آزاد بروکسل شده بودم. "آزاد" نه به معنای دانشگاه آزاد اسلامی بلکه به معنای "آزاداندیشی" درمقابل "جزم اندیشی" دینی. نمی‌دانم آیا این دانشگاه توانسته از فساد اخلاقی دلارهای نفتی مفسدِ نظام وهابی آل سعود و جمهوری اسلامی خودمان مصون بماند یا نه، اما دانشگاه آزاد بروکسل درقرن نوزدهم در مقابل و تقابل و کشمکش سیاسی با دانشگاه کاتولیک لوون که یکی از برجسته‌ترین مراکز آکادمیک قرون وسطائی بلژیک و اروپا بود، بنا شد.

این روزها، در ایران، در جوّ پریشانی‌های فراینده و حادِ اقتصادی و ارزی و محیط زیستی، از جمله کم‌آبی، بحران ِخروج ترامپ از برجام، افشای فسادهای مالی، و تظاهراتِ گسترده اعتراضی سراسری، سخن از بی‌لیاقتی حسن روحانی، رئیس جمهورِ "صاحب کلید"ِ سیاستِ "تدبیر و امید" می‌رود، و اینکه استعفا بدهد یا ندهد.
 

امشب یک "سیگاری" (joint) زدم. به خاطر سرطانم میگن بد نیست و قانوناً مجازم و قانونی از فروشگاه مخصوص با تشریفات مخصوص و عکس گرفتن از من و امضا و مشخصات ابتیاع کردم‌. از ۵ روز پیش که چند تا "سیگاری" آماده کشیدن داشتم بالاخره یکی روشن کردم، برای بار اول بود. پس از سال‌ها. با موزیک جازِ دلچسب و آرام‌بخش حواسم به زمانی که در ایران حشیش کشیدم رفت. تابستان ۱۳۴۷ بود، اگر اشتباه نکنم. آن تابستان گویی خوشی زده بود زیر دل همه دنیا ، نه فقط ایران. زمانِ "بیتل"‌ها و "هیپی"ها بود. جوانان موهایشان را می‌گذاشتند بلند شه، منظورم پسرهاست.