- آهای شما... بله، با شما هستم! ... دارید چیکار می‌کنید؟ ... خیلی خطرناکه... در آن اتاقک کوچک، فرزندانت را بغل کردی... خودت داری قلیان می‌کشی، یک سیگار هم گذاشتی زیر لب فرزندان که بکشید و حال کنید! ... گازها سمی هستند و می‌کُشند شما را... نه، شوخی نمی‌کنم! ... دچار توهم و خیالاتی هم نشدم! ... نمی‌بینی و درک نمی‌کنی؟! واقعا داری این کار را می‌کنی؟
- آهای شما... بله، با خود شما هستم! ... شما دیگه دارید چیکار می‌کنید؟ ... این هم خیلی خطرناکه ... خودت و خانواده‌ات نشستید توی اتومبیل‌تان در یک گاراژ کوچک سربسته ... اتومبیل هم روشن و دود اگزوز را تنفس ‌می‌کنید و عشق هم می‌کنید!! ... جانمی جان، ماشین سواری ... دور دور! ... نکنید این کار را ... دارید خودکشی می‌کنید ... خودتان و نسل‌های آینده‌تان را دارید نابود می‌کنید ... گفتم که دچار توهم و خیالاتی هم نشدم ... متاسفانه چشمان‌مان را بسته‌ایم و دورتر از نوک بینی را نمی‌بینیم... باور نمی‌کنی؟ ... خیلی خوب، بیا... برای اینکه حقیقت را ببینیم بیایید از یک چشم‌انداز بزرگتر و حقیقی به خودمان و زندگی‌مان نگاه کنیم... برویم بالا، بالا و بالاتر... نگاه کن! از اینجا کانادا به اندازه یک قوطی کبریت و کره زمین یک توپ تنیس روی میز هستند. سقف بسته است و ما داریم آلودگی و گازهای سمی می‌آفرینیم و فاجعه برای خودمان و فرزندان رقم می‌زنیم ... برای لذت‌های زودگذر و سطحی، خودمان را دچار دردهای ماندگار و تحمل‌ناپذیر می‌کنیم!!
به شنیدن دروغ‌ها عادت کرده‌ایم، اما شاید اندکی توجه...
 
- حقایق تلخ:
بر اساس نظرسنجی‌های رسانه‌ها، حفظ محیط زیست و رفع آلودگی آن سومین نگرانی و درخواست انتخاباتی مردم کانادا است (1). این خواست بیشتر از سوی جوانان مطرح شده که آینده زندگی خویش درکره زمین را در خطر نابودی می‌بینند. به راستی چرا؟ ... خطر نه دور، که بیخ گوش‌مان است.
 
توافقنامه کنفرانس پاریس:
کنفرانس سازمان ملل در مورد تغییرات آب و هوا در دسامبر ۲۰۱۵ در پاریس برگزار شد (2). ۱۹۶ نماینده در این کنفرانس شرکت کردند و ۱۷۴ کشور توافقنامه نهایی آن را امضا کردند،  از جمله ۵۵ کشور صنعتی که تولید کننده %۵۵ آلودگی جهانی هستند (3).
شرایط زیست‌مان در کره خاکی چنان نگران کننده و خطرناک است که شرکت‌کنندگان متعهد شدند گرمای کره زمین را تا میزان دو درجه سانتی‌گراد و تولید گازهای گلخانه‌ای وآلودگی‌ها را تا 40% کاهش دهند. اما مشکل این است که این کنفرانس و سازمان ملل قدرت اجرایی ندارند و نمی‌توانند کشورها را به انجام تعهدات‌شان ملزم نمایند. حکومت‌ها می‌توانند به توافقنامه پایبند نباشند و یا از ‏آن خارج شوند و هستی ساکنین جهان را به خطر بیاندازند، همانگونه که ترامپ و آمریکا چنین کردند.
 
مالیات بر آلودگی:
اگر اتومبیل داریم و کِیف آن را به اشکال گوناگون می‌بریم، اما بنزین یا گازوئیل هم می‌سوزانیم و هوا را به شدت آلوده می‌کنیم؛ برای خودمان، دیگران و آیندگان خطر بیماری‌های گوناگون و رویدادهای فاجعه‌بار می‌آفرینیم. پس درست اینست که هزینه‌اش را بپردازیم. یا فرقی نمی‌کند: اگر کارخانه‌‌دار هستیم و یا نفت و گاز استخراج می‌کنیم و آلودگی‌های بسیار می‌آفرینیم؛ پس باید هزینه این آسیب اجتماعی، یعنی مالیاتش را بپردازیم... این مالیات صَرف مبارزه با تغییر آب و هوا، آلودگی و حفظ محیط‌زیست، یا خرج افزایش تولید انرژی سالم (سبز یا سفید) - آبی، بادی، خورشیدی و... و یا خرج خدمات اجتماعی، از جمله پزشکی می‌شود. و بخشی هم به صورت نقدی به ما بر می‌گردد... نمی‌شود که بیماری‌های گوناگون و آسیب‌های فراوان بیافرینیم، اما از پرداخت اندک مالیات شانه خالی کنیم‌ (کاری که شرکت‌های غول‌آسای نفت و گازمان می‌کنند که به آن اشاره خواهم کرد).
اما پنج استان (نخست وزیران و احزاب حاکم‌شان) با این پرداخت عادلانه مخالفند، آن را در بوق و کرنا می‌کنند و مردم را از آن می‌ترسانند تا رای در انتخابات آینده به دست آورند!!!
 
دست راستی‌ها متحد می‌شوند:
نخست‌وزیر پنج استان زیر مخالف مالیات کربن هستند و اخیرا کبک هم به آنها پیوسته (4)، و در انتخابات آینده متحد می‌شوند تا حزب محافظه‌کار به رهبری اندرو ‌شییر حکومت را به دست بگیرد. اینها عبارتند از:
1- جیسون کنی- نخست وزیر آلبرتا از حزب محافه‌کار.
2- داگ فورد- نخست وزیر انتاریو از حزب محافظه‌کار.
3- برایان پالیستر- نخست وزیر مانیتوبا از حزب محافظه‌کار.
4- دنیس کینگ- نخست وزیر جزیره پرنس ادوارد از حزب محافظه‌کار.
5- بلین هیگز- نخست وزیر نیوبرانزویک از حزب محافظه‌کار.
6- فرانسوا لوگا – نخست وزیر کبک از حزب بعدی.
و شگفت‌آور نیست که روابط نزدیکی با شرکت‌های نفت و گاز کلان ما داشته باشند و برنامه‌ریزی مشترک با هم می‌کنند. نمونه‌اش:
 
نشست محرمانه و پشت پرده آندرو ‌شییر با روسای شرکت‌های نفتی:
حدود چهار ماه قبل آقای آندرو شییر رهبر محافظه‌کاران فدرال کانادا (که از طرف پنج نخست وزیر دست راستی مخالف مالیات کربن حمایت می‌شود) ملاقاتی با سران شرکت‌های کلان سرمایه‌دار نفت و گاز ما داشت اما هیچ‌کدام از دو طرف در مورد این نشست مهم، و در آستانه انتخابات- ‌و تصمیمات و توافق‌ها و متن مذاکرات انجام شده در آن نشست- هیچ خبری و گزارشی به رسانه‌ها ندادند و مردم را کاملاً ناآگاه نگه داشتند ‌(5).
اما به راستی چرا آقای شییر؟ آیا مردم کانادا نامحرم هستند و یا لیاقت آگاهی از رویدادهای مهم و سرنوشت‌ساز را ندارند و یا شما اعتمادی به مردم ندارید؟ آیا‌ این باور شما (یعنی عملکرد شما، نه شعار یا قول شما) از دموکراسی و حقوق دموکراتیک مردم است؟ و اگر در انتخابات برنده شوید، حزب و حکومت شما همین‌گونه برخورد را با دموکراسی و حقوق دموکراتیک مردم نخواهد داشت؟ آیا مردم و نهادهای مردمی و احزاب دیگر را این چنین در تصمیم‌گیری‌ها و گرداندن امور جامعه شرکت خواهید داد؟
این سیاستمداران دوست داشتنی، ما را از ماجرا بی‌خبر نگه می‌دارند، اما پیامدهای بعدی حقیقت را آشکار می‌کند:
 
شرکت‌های نفتی و انتخابات آینده:
روز دوشنبه پنج آگوست (یا هفته پیش) انجمن تولید‌‌کنندگان و نفت و گاز کانادا با انتشار آگهی‌های تمام صفحه در روزنامه‌های کانادا چکیده درخواست‌های خود را از دولت آینده کانادا اعلام کرد و از احزاب کانادایی و مردم خواستند نمایندگانی را برگزینند که خواست‌های آنها را اجرا کنند (6)!!! در راس این خواست‌ها، کمک به راه‌اندازی خط لوله نفت و گاز و از میان برداشتن لایحه دست و پاگیر سی-69 است.
این لایحه نظارت بیشتری - و به نظر اینان دست و پاگیر! -‌ از نظر حفظ محیط‌زیست و پرهیز از آلوده‌سازی بر پروژه‌های نفت و گاز و فعالیت‌های این شرکت‌ها اعمال می‌نماید! این لایحه به دولت کانادا در عرصه محیط‌زیست و تغییر آب و هوا اختیارات بیشتری می‌دهد. اما پرسش اینجاست که آیا از نظر این شرکت‌ها نگرانی برای حفظ محیط‌زیست و نظارت بر عملکرد آنها لازم است یا خیر؟ و آیا گروه‌های محیط‌زیستی و مردم حق دارند دل‌نگران آینده و اکنون باشند یا خیر؟
بعلاوه شرکت‌های نفتی گفته‌اند که لیست نمایندگان مورد نظر و دلخواهشان را اعلام خواهند کرد تا احزاب و مردم از آنها حمایت کنند و به آنها رای بدهند (7)!!! که امیدواریم این‌کار را انجام دهند تا مردم بفهمند کدام نامزدان انتخاباتی و کدام احزاب همدل و همراه این شرکت‌ها هستند و مخالف نظارت محیط‌زیستی بر فعالیت آنها!
همان‌گونه که در شماره قبل اشاره کردم، این شرکت‌ها به ویژه دولت محافظه‌کار استفن هارپر که از کاهش مالیات‌شان توسط دولت‌های کانادا بهره‌مند شده‌اند (8)، اما باز هم مالیات نمی‌دهند (در زیر می‌خوانید) و افزون بر اینها نظارت مردمی و محیط‌زیستی را هم برنمی‌تابند!!!
 
شرکت‌های نفتی مالیات نمی‌دهند!
بر طبق گزارش انجمن شهرداری‌های محلی آلبرتا، شرکت‌های نفتی آلبرتا در مجموع 81 میلیون دلار مالیات خود را ‌به شهرداری‌های محل و استان پرداخت نکرده‌اند و بدهی‌های معوقه دارند. بسیاری از این شرکت‌ها با توقف فعالیت خود، از پرداخت مالیات به کل شانه خالی می‌کنند (9)!!!
 
حمله جیسون کنی به سازمان‌ها و گروه‌های محیط‌زیستی:
دولت آلبرتا و جیسون کنی، نخست وزیر این استان، در حمله‌ای آشکار گروه‌ها و سازمان‌های زیست‌ محیطی، که مخالف نصب و راه‌اندازی خطوط لوله نفت و گاز هستند، را متهم به دریافت پول از خارج، به ویژه آمریکا کردند. او در اوایل آگوست 2019 پیش اعلام کرد که دولت آلبرتا تحقیق عمومی در این مورد را آغاز می‌کند (10). بودجه سال اول این تحقیقات 2.5 میلیون دلار است و احتمالاً یک سال طول خواهد کشید. ایشان بر این باورند که گروهها‌ی زیست محیطی به ویژه از سرمایه‌داران آمریکایی پول می‌گیرند تا مانع راه‌اندازی خط لوله غرب کانادا (ترنس مانتین) شوند. اینها نمی‌خواهند نفت کانادا به کشورهای دیگر، افزون بر آمریکا، با قیمت خوب صادر شود. کنی گفته است: "برخی از سازمان‌های آمریکایی تلاش کرده‌اند تا منافع خود را توسط تعدادی از گروه‌های کانادایی تامین کنند... آلبرتا دیگر نمی‌تواند گروه‌های متخاصم با سرنوشت اقتصادی این استان را تحمل کند".
این برخورد پرسش‌هایی برمی‌انگیزد:
1- چه شده که کنی و حزب او، که معمولاً مدافع آمریکا بوده‌اند، اکنون به سرمایه‌داران آمریکایی که به گفته او به گروه‌های محیط زیست کانادایی کمک می‌کنند، حمله می‌کند؟!
2- آیا آمریکا به راستی در پی آن‌ست که راه‌اندازی خط لوله‌های نفت و گاز در کانادا متوقف شود تا کانادا نتواند نفت‌اش را با قیمت روز جهانی به کشورهایی غیر از آمریکا بفروشد و همچنان مجبور باشد نفت را به قیمت ده دلار به آمریکا بفروشد (11)؟
3-چگونه است که کنی چنین برخورد ضد دموکراتیکی به طور علنی از خود نشان می‌دهد و می‌گوید دیگر، گروه‌های متخاصم (منظور گروه‌های محیط‌زیستی مخالف نظرات و پروژه‌های او می‌باشد‌) را تحمل نخواهد کرد؟!
نخست اینکه تحقیق تازه شروع و احتمالاً یک سال یا بیشتر طول خواهد کشید.
‌دوم اینکه نتایج این تحقیق از قبل روشن نیست که چه خواهد بود و چرا او خودخواهانه می‌انگارد که یک تحقیق، احتمالاً بی‌طرفانه، تایید کننده نظرات او خواهد بود؟
سوم آن‌‌که تازه نتایج تحقیق باید به دادگاه‌های کانادا برود و مخالفان یا متهمان حق دفاع از خود در دادگاه‌ها داشته باشند. این دادگاه‌ها ممکن است با توجه به کُند بودن سیستم قضایی کانادا، سال‌ها طول بکشد تا حکم نهایی صادر شود. پس چگونه است که آقای کنی قبل از حکم دادگاه و محکومیت مخالفان، برای آنها خط و نشان می‌کشد و می‌‌گوید آنها را تحمل نخواهد کرد؟! آیا این برخورد در تضاد با دموکراسی کانادایی و تحمل مخالف نیست؟ آیا بهتر نیست آقای کنی حد تحمل دموکراتیک خود را اندکی بالا ببرند؟!
و پرسش مهم‌تر: آیا به گفته کنی، آمریکا و بخش صنعت نفت‌اش کارزارهای اقتصادی بر علیه کانادا راه انداخته و از آن بهره‌مند شده‌اند؟
و باز هم پرسش بسیار مهم‌تر: اگر چنین است، آیا حق مردم کانادا نیست از جزئیات آن آگاه شوند و چرا تاکنون حقایق را پنهان نگه داشته‌اند؟ با‌ز هم مردم ارزشش را ندارند و یا اعتمادی به مردم و رسانه‌ها ندارید؟!