این هفته هم در ادامه مطلب پیشین، نگاهی به سند آموزشی  (Curriculum)هنر استان انتاریوی کانادا داریم. هفته پیش با هم خواندیم که درس هنر در مدارس دولتی، چهار شاخه اصلی رقص، نمایش، موسیقی، و هنرهای تصویری دارد و نیز دیدیم که کلاس اولی‌ها و کلاس دومی‌ها در ساعت رقص خود چه سرفصل‌هایی را یاد می‌گیرند و با چند مثال، کمی در حال و هوای آن ها شریک شدیم.  همچنین دیدیم که هدف از درس رقص در واقع قصه‌گویی از طریق حرکات موزون است به قول کانادایی‌ها: Story telling through movements.
و نیز در کلاس سوم تا هشتم هم همان عناصر پنج‌گانه‌: آگاهی از بدن،‌ فضا، زمان، انرژی، و ارتباط دنبال می‌شود و در هر پایه کمی به مفاهیم اضافه می‌شود. دو مولفه اساسی شکل (form) و هدف (purpose)  به رقص، ماهیت می‌بخشند. چند نمونه برای یادآوری عنوان می‌کنیم تا خوانندگانی که این هفته به مجموعه‌ نوشته‌های "آموزش در انتاریو " پیوسته‌اند هم، بتوانند به اندازه خوانندگان قبلی، از وقتی که صرف خواندن این مطلب می‌کنند، بهره ببرند.
ابتدا دو سوال طرح می‌کنیم تا بهتر بتوانید مطالب پیش رو را دنبال کنید: در یک داستان می‌خوانیم گروهی محقق با هلیکوپتر به جنگلی رفته‌اند تا کاوش کرده و گزارش تهیه کنند؛ که ناگهان مشکل فنی پدید می‌آید و سقوط می‌کنند. این داستان را به شکل نمایشی با حرکات موزون طراحی کرده‌اند و شما بدون صدا‌ آن را خواهید دید. دیدن چه نوع حرکاتی را انتظار می‌کشید؟ کدام حس باید به شما منتقل شود؟
‌منظور از عنصر بدن، آگاهی از انواع حرکاتیست که بابدن انجام می‌دهیم و اَشکالی که با استفاده از اعضای بدن به تصویر می‌کشیم، مثلا اگر بخواهیم با کل بدن یک خط خمیده بسازیم، می‌توانیم بازوها را بالای سر ببریم و به هم بچسبانیم و از کمر یا گردن به سمتی خم شویم. یا مثلا یک کلمه سه حرفی را سه دانش‌آموز با بدنشان نشان دهند و هر کدام یک حرف شوند و بینند‌گان آن کلمه را حدس بزنند و بخوانند. یا انتقال وزن بدن از نقطه‌‌ای به نقطه دیگر به منظور القای مفهومی خاص.
در مورد فضا هم که مشخص است: از سطح بدن ( ایستادن و دو لا شدن و نیم خیز شدن) و مسیری که به طرف چپ یا راست یا عقب یا جلو می‌رویم و فضای مثبت و منفی، بگیرید، تا فضای حد فاصل بین افراد در مکان رقص.
عنصر زمان ناظر بر مفاهیم چندگانه‌ایست که در انتقال حس، نقش بسیار گویایی دارد: سکون، ضرباهنگ (ریتم)، میزان سرعت (تمپو)، توقف، ایستایی، با موسیقی یا بدون موسیقی، دوام و طول مدت حرکت، فراز و فرود حرکت و شتاب‌گیری (acceleration and deceleration)
انرژی هم‌ جایگاه ویژه خود را در رقص دارد چرا که میزان و کیفیت نیرویی که در حرکات به کار گرفته می‌شود بیانگر حس انتقال یابنده است. مثلا فرق بین سُر خوردن، فرو نشستن، افتادن، و یا لرزیدن.
و سرآخر ارتباط هم یکی از عناصر قابل اعتناست: ارتباط رقصنده با اشیا، مثل همان ستون‌هایی که در فیلم‌های هندی هست یا کوزه‌هایی که زیبارویان به دست دارند، یا سینی‌ای که برنج‌کاران قاسم‌آبادی در حرکات موزون خود بر سر می‌گذارند یا در دست می‌گیرند؛ تقابل نقش‌ها در داستان؛ شیوه گروه‌بندی در رقص؛ به هم پیوستن رقصندگان یا جدا شدن آنان از هم در طول قصه‌گویی؛ (مثلا مشعلی در دست یک نفر است و بقیه گروه به او می‌پیوندند، یا همگی بر سر سفره‌ای بوده‌اند و یکی یکی بلند می‌شوند و می‌روند)؛ پیشرو بودن یا دنبال کردن حرکات مثلا کسی رهبری حرکات را برعهده دارد تا بقیه تقلید کنند.
این بود فشرده‌ای از مطالب سرفصل‌های تدریس رقص. بر پایه این سند، انتظارات کلی‌ای که از دانش‌آموزان، به سه دسته تقسیم می‌شود:
1- تولید و ارایه حرکات 2- ‌توانایی بازخورد دادن‌ و تجزیه و تحلیل رقص 3- جوابگویی و شرکت در تحلیل نظرات.
بدیهی است این شاخه از هنر هم مانند بقیه هنرها، در کارنامه، جایگاهی را به خود اختصاص می دهد؛ اما از آنجا که وقت و امکانات‌ مدارس گاهی محدود است، درس رقص و نمایش، با هم در یک مقوله ارایه می‌گردد و dance & drama را یکجا جمع می‌بندند. ‌
سوای این که میزان آشنایی شما با هنر چقدر است، وقتی سند آموزش هنر را ورق می‌زنید، نگاهی هم به واژه نامه انتهایی بیندازید.توضیحاتی که برای هر کلمه آمده، بسیار مختصر و مفید است و اطلاعات هنری ما را حداقل تا اندازه آشنایی با واژه‌های رایج در عالم هنر بالا می‌برد. لینک مربوطه را در پایان این نوشته باز کنید و سر و گوشی آب دهید. ما پدر و مادرها و عموها و خاله‌ها و... اگر بدانیم فرزندمان در مدرسه چه یاد می‌گیرد حرف‌ بیشتری برای برقراری ارتباط خواهیم داشت. دوستی می‌گفت دختر نوجوانش از او پرسیده است‌:" مامان شما هیچ دقت کرده‌ای با من که حرف می‌زنی، چه می‌گویی؟ مشق و درست تمام شد؟ ناهارت را خوردی؟ به گل‌ها آب دادی؟ دوباره چیپس که نخوردی؟!" و خلاصه اینطور که شما هم حدس می‌زنید حرف معنادار و بر محور یک موضوع خاص با هم رد و بدل نمی‌شود. اگرچه سختی‌های زندگی چنین اقتضا می‌کند و ما بزرگترها هم خودمان زیر فشار هستیم ولی در نگاه واقع‌گرایانه، خود ما هم گاهی تنهاییم و نیاز داریم کمی حرف بزنیم. اگر فرصت ندارید با فرزندتان به تماشای نمایش و اجراهای رقص هنری بزنید حداقل با هم قرار بگذارید به فیلم‌های مناسبی که در دسترس هستند نگاه کنید، حتی در خانه. شاید بد نباشد این بار که به مدرسه فرزندتان می‌روید و با معلم کلاس دیدار می‌کنید سراغی از معلم رقص و نمایش بگیرید و از او بخواهید منابع مفید و مناسب سن و موضوعات درسی اخیر را به شما معرفی کند. هنرمند و سرزنده بمانید.