زن و شوهری که هر دو اهل ورزش و بدن سازی بودند و توجه زیادی به سلامت بدن و هیکل‌های مناسب خود داشتند اغلب هر روز ساعاتی از وقت خود را صرف دویدن، تمرینات ورزشی و وزنه‌ برداری در باشگاه می‌نمودند. هر دوی آنها تقریبا از لحاظ فیزیکی بدن‌های کاملی داشتند.
در اولین جلسه مشاوره زناشویی خانم اشاره نمود که در روابط زناشویی خود احساس خوب و سالمی ندارد. زیرا مدام یک حالت تنش روانی دارد و ناراحت است و می‌ترسد که همسرش از او انتقاد کند. همسر او فردی بود که از هر چیزی ایراد می‌گرفت و انتقاد می‌کرد. شوهر این خانم به محض اینکه حرف‌هایی از دهن خانم بیرون آمد، وسط حرف او پرید و گفت من نمی‌توانم به خانمم اطمینان داشته باشم. او شخصی دروغگو است زیرا زمانی‌که در خانه اشکالی وجود دارد او به من نمی‌گوید که اشکال در کجاست و چیست من واقعاً دیوانه می‌شوم. هر دوی آنها با یکدیگر رقابت می‌کردند که برای من ثابت نمایند اشتباه از دیگری است و نه او. این رفتار و یا این سرزنش‌های مدام و غیر‌قابل توقف نسبت به یکدیگر بهم طوری قفل شده بود که بیشترین اوقات زناشویی آنها را به خود گرفته بود.

به آنها پیشنهاد کردم که قدری به خود آیند و توجه نمایند که این تنها بدن آنها نیست که به صورت منظم و مرتب به ورزش و نرمش و غیره احتیاج دارد، بلکه روی وضعیت عاطفی و روانی خود نیز بایستی تمرین نمایند و کار کنند. بعد از کلی بحث و گفتگو با یکدیگر و من، بالاخره هر دو موافقت کردند که این فکر درستی است. هر چند برای آنها مشکل بود که متوجه شوند معنی آن چیست و یا شبیه چه چیز خواهد بود. این زن و شوهر جوان مثل بسیاری از زن و شوهرها این اشتباه را داشتند که یک رابطه خوب زناشویی زمانی بوجود می‌آید که هر دو زن و مرد فقط همدیگر را دوست داشته باشند زیرا بقیه مسائل حل می‌شود. آنها را در جریان مراحل سالم و بهبود وضعیت عاطفی راهنمایی نمودم و تمریناتی نیز به آنها دادم که روی آن کار کنند. نکته اساسی که با آنها در میان گذاشتم این بود که آنچه را که هر کدام احساس و تجربه می‌کنند بدرستی و صداقت برای یکدیگر بیان کنند و کوشش نمایند در این زمینه به همدیگر دروغ نگویند. به کلامی دیگر احساسات خود را ابراز نمایند و نه عقاید و قضاوت‌هایشان را. به آنها یادآوری نمودم که خیلی روراست این احتمال خطر را بپذیرند که بدون واهمه از همسر خود بپرسند که چه می‌خواهد و خود شخصاً از خود بپرسد که او چه می‌خواهد، به آنها گوشزد کردم که آنچه را تجربه و احساس می‌کنند را در خود نگه دارند، حتی زمانی‌که لازم است بیشتر صحبت و گفتگو نمایند.

البته شوهر مشکلی در ابراز وجود نداشت و با صراحت حرف‌های خود را بیان می‌کرد. مشکل او بیشتر تربیت و پرورش خودداری و احتیاط بود و اینکه یاد بگیرد چگونه شنونده بهتری باشد و مدام از هر موردی انتقاد نکند. برای این منظور او بیشتر احتیاج داشت که صبورتر باشد و بیشتر پرسش نماید به خصوص زمانی‌که احساس اجبار نماید که قضاوت‌ها و یا پند و اندرزهای خود را در خود نگهدارد و ابراز ننماید مگر اینکه خانمش از او در مورد خاصی پرسش نماید.

این زن و شوهر هر دو طوری به اظهار عقیده و متهم کردن یکدیگر عادت کرده بودند‌ که اغلب به نظر می‌رسید که آنها از این عمل خود آگاهی نداشتند و بی‌خبر بوده‌اند. از جمله: تو همیشه باعث می‌شوی که ما دیر به جایی برویم و یا تو به من نمی‌گویی که چه ساعتی ما باید در فلان جا باشیم، تو به من گوش نمی‌دهی، تو همیشه صحبت‌های مرا قطع می‌کنی و میان حرف‌های من می‌پری، تو درست شبیه مادرت هستی.
این تقریباً یک دور و تسلسلی در زندگی آنها بود بنابراین این رفتارها باعث کاهش و از بین بردن عشق و عواطف آنها شده بود که البته قبلاً‌ روابط زناشویی آنها را خدشه‌دار کرده بود.
خوشبختانه هر دوی این زن و شوهر دانشجویان خوب و حرف گوش‌کنی بودند و علاقه داشتند که وضع ازدواجشان بهتر شود. آنها نسبت به ازدواجشان اهمیت زیادی قائل بودند و قصد داشتند به جای اینکه هر کدام در مورد مشکلاتی که دارند بگویند که درست می‌گویند و دیگری اشتباه می‌کند و همه اختلاف‌ها تقصیر دیگری است، را بهبودی بخشند و با یکدیگر به خوبی زندگی نمایند‌. خوشبختانه آنها درست مثل تعهد عمیق‌شان نسبت به ورزش و تندر‌ستی بدنی، موضوع اصلاح و تغییر رفتار و ازدواجشان را با هم جدی گرفتند و هدفشان بهبودی بود. در ظرف چند هفته روابط زناشویی آنها تغییر چشم‌گیری کرد. زن و شوهر هر دو تعهد نمودند که تمام قضاوت‌ها، پند و اندرزها و عقاید ناخواسته خود را حذف نمایند.

آنها با کوشش فراوان طعنه‌زدن‌ها و اظهارات انتقادی خود را که من فلان‌طور حس می‌کنم و یا سوال من این است تبدیل کردند. علائق و تمایلات خود را به صورت صمیمی ابراز می‌داشتند. این قرارداد و قاعده ساده(اما نه خیلی آسان) باعث شد که آنها نسبت به یکدیگر اعتماد و اطمینان پیدا کنند، اعتمادی که هر‌گز قبلاً نداشتند.

بسیاری آشنایان و دوستان حالا معتقدند که این زن و شوهر حقایق و راستی و درستی را به هم می‌گویند در حالی‌که آنها فقط افکار، عقاید، انتقادات و قضاوت‌های خود را با یکدیگر در میان می‌گذاشتند. درست برعکس نظر دوستان و آشنایان عقاید آنها درستی و راستی غیر‌قابل انکار و تکذیب بالاتر از پرسش کردن بود، به کلامی دیگر باید گفت که راستی و درستی خیلی با ارزش‌تر از پرسش کردن است. راستی و درستی باعث عملی کردن و آشکار نمودن محتوای فکری است و نیازی به شرح و تفضیل و توجیه نمودن ندارد. درستی و راستی به ندرت باعث پاسخ‌های همراه با حمله می‌شود، بنابراین بسیار ساده است. به مجرد اینکه افراد یاد بگیرند که بین اظهار عقیده و گفتن حقیقت و راستی و درستی تفاوت وجود دارد عاملی برای احترام نمودن و قضاوت نکردن روی دیگران می‌شود.

حاصل این رفتار مطلوب روابط افراد را با دیگران و تجربه آنها را نسبت به خودشان غنی‌تر و معتبرتر و قابل اعتماد‌تر می‌نماید.