Community

تغییر بزرگ-20
۱۳۳۲-۱۳۵۲| ۱۹۵۳-۱۹۷۳
"مطالعات تاریخی تنها هنگامی معنای علمی می‌یابد که مقایسه در کار باشد" - نویسنده‌ای نامدار که نامش را به یاد ندارم.

دیری نپائید ناگهان ترفیع مقام و مسئولیتِ مهمی یافتم و از سرپرست گروه "بررسی مطبوعات خارجی" با عنوان "سردبیرِخبرگزاری رادیو تلویزیون ملی ایران" کار خود را در "جام جم"، قلب سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران، آغاز کردم. مدت زیاد در این پست نماندم زیرا شهریور نزدیک بود و تصمیم گرفته بودم برای ادامه تحصیل با بورس دولت فرانسه به آن کشور و به شهر "دیژون" بروم. آیا تصمیم خوبی بود؟ نمی‌دانستم که چنان دگرگونی بزرگی در ایران در شرف تکوین بود. اگر چنین خطری را حس کرده بودم، نمی‌رفتم؛ می‌ماندم تا، به سهم خود، نگذارم چنان فاجعه‌ای رخ دهد.
 

نیکخواه کتابی به زبان فرانسوی به دستم داد و نظرم را راجع به آن کتاب خواست. محجوب‌تر و آقاتر از آن بود که هرگزکسی را برای کاری به دفتر خود "احضار" کند. خودش می‌آمد پیش آدم. عنوان کتاب "مارکس و مارکسیسم" بود.
پس از بررسی به او گفتم "کتاب بسیار خوبی است". پرسید آیا می‌توانم چند صفحه از آن را به فارسی برایش ترجمه کنم. برایش ترجمه کردم.

سال 2007 که من در تایوان شرکت کردم مقام اول آسیا را به دست آوردم و سال 2008 هم مسابقات در ازبکستان بود و من موفق شدم در آن مسابقات هم به قهرمانی برسم. در سال 2009 هم مسابقات در هندوستان بود و باز هم در آن مسابقات قهرمان شدم، یعنی سه دوره متوالی قهرمان آسیا شدم. در سال 2007 که من آن همه پیگیر شدم برای گرفتن مجوز خروج از کشور و گرفتن پاسپورت و اعزام به مسابقات و بعد قهرمانی، مسئول کمیته پاورلیفتیگ آن زمان از من خواست که برای بچه‌های تیم نوجوانان و جوانان در سال 2008 و 2009 و 2010 که مشکلاتی مشابه من داشتند، کارهایشان را انجام دهم و منهم با کمال میل قبول کردم.

تغییر بزرگ-17
جعفریان، معاون سازمان، نامه‌ای تایپ شده به قطع کوچک درون پاکت سپید متناسب با آن به دست من داد که خود را به "کمیته تحقیق" به مدیریت "پرویز نیکخواه" معرفی کرده کار رسمی خود را در "سازمان رادیوتلویزیون ملی ایران" آغاز کنم. محلِ آن، خانه‌ای بود لابد استجاری، که به نظرم قدری مرموز می‌آمد، در یکی از کوچه‌های منشعب از ضلع شرقی خیابان پهلوی، دو سه کوچه پائینتر از "جام جم" که مرکز و قلب آن سازمان بود.
 
پرویز نیکخواه و گروه تحقیق

بر طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، سلامت روانی سطحی از بهزیستی است که افراد می­توانند استعدادهایشان را محقق‌، با استرس‌های زندگی مقابله و به شکل موثری کار کرده و روابط معنی‌­دار برقرار کنند. بسیاری از ما به محض نشانه‌ای از سلامت جسمی سریعا پیگیر آن مسئله می‌شویم و به درمان خود کمک می‌کنیم، ولی سلامت روان را بدلیل نداشتن نشانه‌های مشخص و قابل دید نادیده می‌گیریم.

صبح به زحمت چشم باز کردم، به سقف اتاق خیره شدم. مطمئن هستم امروزم با دیروزم تفاوتی ندارد، کاش این خوابیدن ادامه داشت. از تخت که بیرون آمدم احساس کردم تمام بدنم سست و کرخت است. کاش نیرویی بود که منو مثل باد به هر طرف می‌برد اونوقت می‌تونستم خودم رو به این باد بسپرم که منو تا ابد به این سو و آن سو ببرد. شاید این جملات برای بسیاری از ما آشنا باشد، حس روزانه‌ی ما که زمانی می‌خواستیم در دنیا تحول عظیمی ایجاد کنیم ولی در این تحول گم شدیم.
اگر از ما بپرسند هدفی که داری چیست یا تا چه حد به تحول در دنیا کمک می‌کند، جواب ما چیست؟