یکی از مشکلات عمومی که بین زن و شوهر‌هایی که برای مشاوره و روان درمانی می‌آیند این است که نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند در حل اختلافات و نابرابری‌ها با یکدیگر صحبت کنند. بسیاری از این اشخاص حتی طرز سخن گفتن و مکالمه را با یکدیگر بخوبی نمی‌دانند و چون حرف زدن و گفتگو یک رفتار عادی است و از بدو تولد به تدریج حرف زده‌اند، هیچگونه اقدامی جهت یادگیری مکالمه و صحبت با همسر خود نمی‌کنند. این موضوع هم تقریبا شبیه ازدواج‌های سریع است که افراد فکر می‌کنند روابط را می‌دانند و باری به هر جهت ازدواج می‌کنند و در زندگی زناشویی موفق خواهند شد. یعنی ازدواج شانسی و زمانی که در زندگی زناشویی موفق نمی‌شوند همه را به گردنِ "قسمت این بوده است"، می‌اندازند.

زحمت و کوشش در یادگیری شناخت همدیگر و زحمت یادگیری روابط صحیح کلامی برای دو نفر با دو دنیای کاملا متفاوت بسیار ضروری است. افرادی که روابط درستی در زندگی زناشویی دارند و ازدواجشان طولانی می‌شود غالبا با یکدیگر حرف می‌زنند، صحبت می‌کنند و هیچ ابائی از بیان احساسات درونی و خواسته‌های شخصی خود ندارند.
حال اگر هر کدام از طرفین مجال سخن گفتن نداشته باشند و یا نتوانند به خوبی احساسات درونی خود را ابراز نمایند اعم از وحشت از عواقب سخن که نکند دوباره دعوا و مشاجره رخ دهد آنچه را که می‌خواهند نمی‌توانند بیان کنند و آنها را در ذهن خود انبار می‌نمایند. متاسفانه این ناگفته‌ها کم‌کم در ذهن فرد می‌ماند و عاقبت شخص را به بیماری افسردگی می‌کشاند و او را به گوشه انزوا می‌راند. در بعضی از مواقع نیز این خواسته‌های بر حقی که اجازه بیان نداشته‌اند به انفجاری تبدیل می‌شوند و خشونت بسیار وحشتناکی را به وجود می‌آورند. همانطوری‌که خوب می‌دانید تجارب ناجور نه تنها در یک خانواده و در بین اولیاء و یا کودکان، بلکه در یک کشور که آزادی نباشد چنین رویدادی به وجود می‌آید.

بسیاری از جوانان که به حالت طغیان و سرکشی می‌افتند حاصل آنهمه کنترل‌های بیخود در خانه می‌باشند، در هر جامعه‌ای اگر افراد نتوانند ابراز احساسات نمایند و خواسته‌های خود را به آزادی بیان کنند عاقبت به طغیان و خشم و خرابکاری مبدل می‌شود و در آن موقع نمی‌توان جلوی آن‌ها را گرفت. برای همین است که در بعضی کشورهایی که آزادی سخن گفتن ندارند، دولت هر از گاهی دیگ پر تلاطم خشم و نفرت افراد را یا با انحراف افکار عمومی و یا با بازنمودن بعضی از سوپاپ‌های فشار بطور موقت خشم‌ها را فرو می‌نشاند.

بگذریم برویم بر سر موضوع سخن گفتن و اظهار عقیده نمودن در بین زن و شوهر‌ها. موضوع محرمانه و دیده‌نشدنی که بین زن و شوهر‌هایی که بصورت طولانی با یکدیگر زندگی می‌کنند یکی از مهم‌ترین عوامل سخن گفتن و مکالمه نمودن با یکدیگر است. در چنین مواقعی بین زن و شوهر‌ها جایی برای پنهان‌کاری، غرولند، پچ و پچ کردن درونی باقی نمی‌ماند زیرا آنها به آزادی و بدون دغدغه خاطر بی‌پروا و با احتیاط آنچه را که در ذهن خود دارند بیان می‌کنند. نباید هرگز در پرسش کردن و سخن گفتن فرد وقفه‌ای در ذهن فرد رخ دهد. شکی نیست که باید شیوه سخن گفتن را یاد گرفت و تجربه نمود. پیوسته باید به همسر و کودکان و جوانان مجال سخن گفتن داد و شنونده اصلی بایستی پدر و یا مادر باشد. آنها نباید هرگز در میان سخنان نوجوانان و جوانان بیفتند و باید اجازه دهند آنها با آرامی و آزادی حرف‌های خود را بزنند. اجازه سخن ندادن کم‌کم تولید سکوت می‌کند و افراد در بسیاری از مواقع شکایات و ناراحتی‌های خود را از خانواده نزد دیگران می‌برند و با آنها درد و دل می‌کنند که البته ممکن است آن‌ها افراد خیر‌خواه و ذی‌صلاحی نباشند.
در زندگی زناشویی حتی زمانی که برای سخن گفتن دیر شده باشد و یا فرد در طی زمان محرومیت کشیده باشد و یا خسته شده باشد، باز هم باید حرف زد و سخن گفتن هرگز دیر نیست. بالاخره فرد بایستی خواسته‌های درونی خود را برای همسر و یا اولیاء ابراز دارد.
حتی اگر شما احساس خوبی نسبت به همدیگر ندارید با‌ز هم اینقدر با یکدیگر صحبت نمایید که نیاز‌ها بر‌آورده شوند. اغلب زن و شوهر‌های جوان چون درک درستی از احساسات همدیگر ندارند کوشش می‌کنند از آن صرف نظر نمایند و به سکوت خود ادامه دهند.

می‌دانیم که در موارد زیادی بین زن و شوهرها نبود روابط کلامی، حساسیت‌ها، تابوها "تحریم‌ها، منع کردن"، و از دست دادن موقعیت‌ها وجود دارد. بنابراین گاهی اوقات شما ممکن است برای روشن نمودن یک موضوع صد‌ها بار و از راه‌های مختلف، از نقطه نظرهای متفاوت و از فرصت‌های مناسب بحث را به میان بکشید تا بالاخره بتوانید طرف مقابل را بر آن دارید تا به فهم واقعی موضوع پی برد و آن را بپذیرد.

هر نوع مکالمه‌ای درست مثل پر کردن یک لبه سنگ ضخیم و یا چوبی کلفت می‌باشد که ما بایستی آنقدر آن را با ماده خاص پر کنیم تا به ریشه آن برسیم و آن مانع و یا گودی را بخوبی پر نماییم. مطلب مهم و سری این است که ما نمی‌بایست موضوع مورد نظر را رها کنیم و با قبول آن دردسر موضوع را فراموش نماییم. اما باید دانست که موضوع مثلا مشکل است اما شدنی است یعنی حل شدنی است.

ادامه مکالمه تا یافتن یک موفقیت و یا یافتن یک راه ساده اما منطقی و عقلی بسیار با اهمیت است. نباید از پا در آمد بلکه باید کوشش نمود و تا حل مشکل جلو رفت.
مورد دیگری هم که باید به آن توجه داشت این است که در جریان مکالمه به موارد دیگر و یا افراد دیگر اشاره ننمایید. بعضی از افراد به محض اینکه حرفی در جواب در طرف مقابل ندارند فورا به سوی پدر و مادر و یا خواهر و برادر دیگری، حمله آغاز می‌کنند. شما تنها باید به موضوع مورد اختلاف تمرکز نمایید و کوشش کنید از شاخی به شاخ دیگر نپرید. این یکی از موارد رایج بین زن و شوهر‌ها است. به محض اینکه شما متوجه شدید طرف مقابل به جهت دیگری دارد موضوع را می‌کشاند، مکث نمایید و او را به موضوع اصلی بکشانید. بهتر است از ابتدا به او بگویید مثلا می‌خواهم در مورد میهمانی دیشب با تو حرف بزنم. البته هر از گاهی دوباره موضوعات دیگر پیش خواهد آمد که شما با سعه صدر می‌بایست به طرف مقابل اشاره کنید که صحبت ما فعلا در آن زمینه نیست. ملاحضه کردید که مکالمه نمودن موضوع مهمی است و نیاز به مهارت فراوان دارد که با تمرین و تکرار می‌توان آنرا خوب یاد گرفت و به کار برد.