گذشت کردن و سخاوت نمودن نه تنها در زندگی زناشویی ایجاد اطمینان خاطر و عشق و علاقه نیرومند به وجود می‌آورد، بلکه در زندگی عادی و در بین دوستان و آشنایان نیز این صفت خوب انسانی تاثیر عمیق خود را می‌گذارد. اغلب می‌شنوید که می‌گویند فلانی شخص باگذشت و بسیار سخاوتمندی است.
در زمانی‌که در یک شهر و یا یک منطقه،‌‌ جنگی رخ دهد، قحطی حادث شود، سیل و یا زلزله، آتش‌سوزی، طوفان و گردباد و موارد دیگر طبیعی بوقوع پیوندد، انسان‌ها آنچه را در توان دارند به کار می‌برند تا به مبتلایان به حادثه کمک کنند. این ویژگی‌های اصیل انسانی است. انسان طبیعی و نرمال نمی‌تواند فرد یا افرادی را که دچار حادثه‌ای شده‌اند نادیده بگیرد و توجهی به آن افراد ننماید.
بسیاری از ما انسان‌ها البته ترجیح می‌دهیم که از زندگی خصوصی خود لذت ببریم و اجازه ندهیم کسی مانع این آزادی و شادی ما بشود. حال مجسم کنید یکی از زن و یا شوهر‌ها علاقه شدیدی نسبت به کمک به یک فرد محتاج نماید مثلاً یک کودک بی‌سرپرست، یک کودک علیل و محتاج، یک نوجوان بدون والدین. آیا می‌شود نیات خیر و خواست‌های انسانی همسر را نادیده گرفت و تنها به خود و آرامش خود فکر کرد.
‌موارد و مواقع بسیاری پیش می‌آید که یکی از طرفین (زن و یا شوهر) به دلیل عشق و علاقه وافر به یکدیگر به خواسته‌های دیگری پاسخ مثبت دهد، در حالیکه واقعاً علاقه‌ای به پذیرش آن مورد نداشته باشد. این فرد صرفاً به خاطر همسر این عمل انسانی و مورد توجه او را ارج می‌نهد و آنرا می‌پذیرد.
همسر یک زوج که حدود 65-60 سال دارد علاقه زیادی به نجات یک پسربچه از یک کشور جنگ‌زده پیدا می‌کند. این زن و شوهر در دوران بازنشستگی و آرامش هستند و می‌خواهند خوب زندگی کنند و از زندگی لذت ببرند، لذا پذیرش یک کودک احتمالاً معلول و بی‌سرپرست از یک کشور در حال جنگ تقریباً غیرممکن است. اما علاقه به همسری که آنقدر نجات آن کودک را ارج می‌نهد و عاشق نجات اوست باعث می‌شود که شوهر به آن خواسته انسانی او پاسخ مثبت دهد و همه ناملایمات و ناراحتی‌های آینده آن کودک را با جان و دل بپذیرد. پس از پذیرش تقاضای همسر تصمیم جدی می‌گیرند که به هر نحوی که شده آن کودک بی‌سرپرست را که از طریق تلویزیون دیده‌اند نجات دهند و نزد خود و به کشور خود بیاورند. پس علاقه به تمایل همسر این امر غیرممکن را ممکن می‌سازد. همسر به خوبی می‌داند که پذیرش یک کودک به عنوان فرزند خوانده از یک کشور دیگر آسان نیست و مراحل متعدد قانونی و هزینه مادی بسیار دارد. زیرا آنها برای آوردن کودک به کشور خود مجبورند که به آن کشور سفر کنند و با مقامات رسمی آنها صحبت نمایند و مراحل قانونی آنرا طی کنند و پس از موفق شدن در کشور خود نیز با جریانات و مراحل و قوانین خاصی روبرو خواهند شد و بایستی این راه‌ها را طی نمایند تا کودک را از آن خود سازند. اینهمه کوشش و فعالیت انجام نخواهد شد مگر اینکه هر دو زن و شوهر این مهم را بپذیرند و یکی به خاطر عشق به دیگری همه ناملایمات و هزینه‌ها و دردسرهای بعدی را با جان و دل قبول نماید. تازه وقتی هم که کودک مراحل قانونی را طی نمود و به منزل آنها آمد ابتدای راه است. مثلاً یک بررسی دقیق پزشکی از وضع سلامت او، تدریس زبان انگلیسی به او، کوشش برای ارائه محبت و عشق فراوان تا کودک به تدریج گذشته تلخ و ناملایمات خود را به ناخودآگاه بسپرد و موقتاً بتواند از زندگی فعلی خود لذت ببرد.
در واقع بسیاری از این کودکان که از مناطق جنگ‌زده هستند ممکن است نواقص فیزیکی و یا اشکالات عاطفی-روانی داشته باشند، لیکن با عزم راسخ برای خوشحال نمودن همسر(شوهر و یا زن) همه این مسائل را پذیرا خواهد بود. آیا این یک عمل سخاوتمندانه به‌خاطر همسر و نیز کودک پذیرفته شده نیست؟‌ آیا این عشق و علاقه آنها را نسبت به یکدیگر به خوبی نشان نمی‌دهد؟ در طول زمان آنها به آن کودک بیشتر نزدیک می‌شوند و به او علاقمند می‌گردند، پذیرش کودکی با فرهنگی متفاوت بخشش و گذشت و سخاوتمندی هر دوی آنها را نشان می‌دهد و این عمل هر دوی آنها را شادمان خواهد کرد.
مطمئناً به زودی این لطف و محبت و این بزرگواری به خود آنها برمی‌گردد و با همنشینی با کودک (‌پسر و یا دختر)‌ خوانده خود آنها احساس جوانی خواهند نمود. این بلند نظری و این سخاوتمندی در زندگی این زن و شوهر مسن روشنایی و شادمانی به ارمغان خواهد آورد و به حق با وجود و حضور این کودک زن و شوهر احساس جوانی خواهند نمود و این سخاوت و بزرگواری این زن و شوهر زندگی آنها را در حد بالایی خواهد برد و احساس شدید خوشبختی به آنها خواهد داد‌.