فرزندان، همسران، خواهران، برادران و حتی دوستان مشکلات زیادی را در ارتباط با یک فرد خشمگین و عصبانی تحمل می‌نمایند. در این نوشته کوشش می‌شود که مسئولیت شماها را در قبال مرد خشمگین و عصبانی بیان کنم. به علاوه کوشش می‌‌شود پیشنهادها و راه‌های ویژه‌ای را یادآوری نمایم که چگونه با یک فرد عصبانی مواجه شوید و یا احتمالاً به او کمک نمایید. این به ویژه در مورد خانم‌ها بسیار مهم است زیرا آنها با چنین مردانی زندگی می‌نمایند. حال پرسش اینست که این زنان چگونه می‌توانند‌ دایره خشم و عصبانیت را در روابط زناشویی‌شان تغییر دهند و آنرا از بین ببرند و یا کلاً شخص را به حال خود واگذار نمایند و دنبال زندگی خود بروند.
مهمترین موضوعی که همسر یک مرد عصبانی باید همیشه در نظر داشته باشد اینست که وی هرگز مقصر عصبانی شدن شوهر خود نیست و نباید خود را شماتت، احساس گناه و یا خود را تقصیرکار قلمداد کند. بسیاری از مردان عصبانی به هیچ‌ وجه حاضر نیستند که عصبانی بودن خود را بپذیرند. آنها هرگز فکر نمی‌کنند که از لحاظ رفتاری نواقص و یا کمبودهایی دارند و در نتیجه کوشش می‌کنند تا راه‌هایی را پیدا کنند که علت خشم خود را به گردن دیگران انداخته و آنها را سرزنش نمایند. مدتی پیش یکی از مراجعین که مرد شریف و عصبانی بودند برای مشورت نزد نویسنده آمدند. ایشان از ابتدای جلسه تا آخر حرفشان این بود که دیگران بویژه همسرش عامل عصبانیت او است و تمام مشکلات خود را به گردن دیگران می‌انداخت و جز دلایلی که خود می‌آورد به دلیل کسی توجه نداشت.
عاقبت از او پرسیدم آیا شما خود، خودتان را عصبانی نمی‌کنید. با کمال خونسردی گفت اصلاً. درست مثل این بود که همه اشکال دارند به غیر از خود ایشان. فرصتی دست نداد که به او بگویم اینهمه مشکلات و صدمات فیزیکی که در اثر خشم در فرد ایجاد می‌شود مقصرش هیچکس جز خود او نیست. معمولاً این همسرِ بیچاره مرد عصبانی است که بیشتر سرزنش‌ها و گناه‌ها به او وارد می‌شود زیرا او روابط تنگاتنگی از ز‌ندگی زناشویی را با وی دارد. همسر فرد عصبانی بهتر و‌ بیشتر از هر کسی شوهر خود را می‌شناسد و شوهر نیز خوب می‌داند که همسرش از بسیاری رفتارهای بی‌مورد و رفتارهای همراه با عصبانی بودن او را خوب می‌داند و خبر دارد. همسر خوب می‌داند که شوهر چه موقع به دیگران در مورد درآمد خود دروغ می‌گوید و او خوب می‌داند که علت ترفیع نگرفتن و بالا نرفتن مرتبه اداره همسر برای چیست. بعضی مواقع شوهرها در هنگام روابط جنسی نمی‌توانند به خوبی عمل نمایند بنابراین به نظر شوهر عصبانی این نوعی تهدید برای او می‌باشد. که البته اگر بتواند مسئولیت را به نحوی به جانب همسرش و عمل وی بیاندازد و ‌او را مقصر بداند، احساس تهدید کمتری می‌کند. بنابراین زن و یا همسر شخص عصبانی تنها دلایلی تلقی می‌شود که در زندگی، آنهمه نقص و اشتباه را بوجود آورده است. در واقع در زندگی چنین فرد خشمگینی، همسر وی احتمالاً آخرین زنی است که باعث خشم او می‌شود که البته آغاز آن با مادر است. یعنی مادران عامل ایجاد عصبانت‌ در آنها شده‌اند.
یک موضوع عمومی لااقل در تاریخ اروپا و آمریکا رایج شده است که اگر پسر بچه‌ای مشکلاتی داشته باشد، فوراً آنرا به مادر ارتباط می‌‌دهند و او را سرزنش می‌نمایند. در این زمینه زیگموند فروید البته دستی داشته است. هر چند این ایده به فروید هم از طریق رسم و رسوم آنزمان رسیده است.
از نقطه نظر فروید مشکلات و مسائل شخصی نتیجه تجارب دوران کودکی از طریق روابط او با یک سری برنامه‌هایی که در مراحل مختلف رشد از مادر اخذ کرده است. اگر مادری کودک خود را زودتر از موقع از شیر گرفته باشد، به نظر فروید باعث ایجاد مشکلات بعدی در کودک می‌باشد. اگر یاد دادن توالت رفتن خشن باشد، مشکلاتی برای کودک بوجود می‌آید. اگر مادر اشتباه کوچکی را مرتکب شود، زندگی کودک تباه خواهد شد و بالاخره همه اینها تقصیر مادر است. توجه داشته باشید در حالیکه فروید تمرکزش به ویژه در ارتباط با رشد پسرها می‌باشد، البته تمرکز او بیشتر بر نقش تربیت کردن و بویژه تاثیرات مادر است. بنابراین مظلومیت و ناامیدی یک مرد، فقط به خاطر مادران ناشایسته و عصبانی می‌باشد.
حتی زمانی‌که مردم شروع به پرسش و چشم‌پوشی از بسیاری از مسائلی را که فروید گفته بود نمودند، لیکن رسم و رسوم آن زمان همانطور و به صورت مداوم ماند و مادران را به خاطر مشکلات مداوم پسر بچه‌ها حتی در دوران روشن‌گری مسائل روان‌شناختی و پژوهش‌های پزشکی باز هم مقصر می‌دانستند. در سال‌های 1960-1965 باز هم مادران را به خاطر بیماری روانی اسکیزوفرنی (جنون جوانی) مقصر می‌دانستند. در حال حاضر ما بخوبی می‌دانیم که بیماری روانی اسکیزوفرنی یک اختلال ژنتیکی است که در ارتباط بسیار کمی با شیوه تربیتی کودک توسط مادر می‌باشد. مادران خیلی سرد و بی‌توجه و دور از کودک با وظیفه سنگین بزرگ کردن کودکی که اختلال روانی جدی داشته باشد حتی با هیچگونه کمکی از طرف پدر و یا عدم حضور او باز هم مقصر قلمداد می‌شدند و آن ایده قبلی هنوز تا آن زمان پا برجا بوده است. البته امروز هم در مجموع بحث در روان‌شناسی و جامعه‌شناسی در این است که سرزنش اصلی به خاطر همه مشکلاتی که نوجوانان و جوانان پسر انجام می‌دهند،
 بر مادرانی متمرکز است که بیرون از خانه کار می‌کنند و کودکان خود را در طول روز به مهد کودک می‌‌گذارند.
باید گفت که مادران بسیار کمی هستند که از روی قصد و اختیار به پسرهای خود آسیب می‌رسانند. این مادران محدود از این طریق یک حالت شیطانی دارند. اشتباه نکنید اگر شخصی دانسته و از روی قصد کودکی را آزار دهد یک شیطان است. بسیاری از مادران بهترین کارها را که می‌دانند و بهترین روش تربیتی را که بلدند به فرزندانشان ارائه می‌دهند. اما همه ما اشتباه می‌کنیم. مطمئناً شما نتوانسته‌اید مادری بهتر از این باشید. البته مادران می‌توانند مادران بهتری باشند، بنابراین پسر بچه شما بایستی از سرزنش کردن خود دست بر‌دارد و بر اصلاح کردن و بهبود زندگی خود متمرکز شود. شما نیز به عنوان مادر نباید حالا که گذشته است خود را سرزنش نمائید. پس کوشش کنید مثل فرزند پسرتان وضع رفتاری خود را بهتر و کاملتر نمائید.
به علاوه پسری که پدر شود، خودش مسئول رفتارهای خود می‌باشد هیچکدام از افراد در دنیای کامل رشد نکرده‌اند. همه با کوله‌باری از مسائل و مشکلاتی که دارند حرکت می‌کنند. اغلب ماها آزار دیده‌ایم، دروغ شنیده‌ایم و مورد سواستفاده قرار گرفته‌ایم. همه ماها مسئول هستیم که تکه‌تکه خاطراتمان را جمع نمائیم و به زندگی ادامه دهیم. همه ماها بایستی زندگی‌هایمان را در دو دست خود بگیریم و بهترین‌ها را انجام دهیم‌. اگر پسر شما و یا دوست پسر شما، و شوهر شما به خاطر زیر بار نرفتن و پذیرش مسئولیت نکردن مدام احساس سرزنش نماید مطمئناً به خاطر احساسات و رفتار خود‌شان بوده است. برای مرد خوب شدن کار باید کرد و این کار را شما و یا دیگران برای او نمی‌توانید انجام دهید. این فقط خود اوست که زندگی‌‌اش را آنطوری‌که می‌خواهد می‌تواند بسازد و اصلاح نماید.
مادران باید بدانند که نبایستی به خاطر عصبانیت خود پسر بچه‌شان را مورد سرزنش قرار دهند. آنها مسئول رفتار خود می‌باشند. این به آن معنی نیست که بگوئیم‌، شیوه‌‌ای که پسر تربیت شده است ارتباطی با عصبانیت مادر ندارد. ظاهراً این به نظر متضاد می‌آید لیکن اگر شما پسر خود را آزار دهید این یک عامل قوی برای عصبانیت بعدی او می‌باشد.‌
برای پاسخ به اینکه شما مسئول اعمال و رفتار خود هستید، باید بپرسید پس چرا پسر بچه خود را را آزار می‌دهید؟ آیا این رفتار شما ناشی از این است که کودکی سختی داشته‌اید؟ (Difficult Child) و شما یک والده بدون مهارت هستید؟ آیا خودتان فردی عصبانی هستید؟ چرا‌ عصبانی هستید؟ آیا الکل و یا مواد مخدر مصرف می‌کنید؟ آیا خودتان قبلاً مورد آزار قرار گرفته‌اید؟ آیا شما پدرِ پسر بچه‌تا‌ن را طرد نموده‌اید؟ البته هیچدام از این رفتارها عذر موجهی نیستند، زیرا شما والده ضعیفی هستید. لیکن آنها دلایلی هستند که ممکن بوده شما آنچه را که رفتار کرده‌اید به وظیفه خوب خود انجام نداده‌اید.
بیاد داشته باشید که هدف از‌ طرح این سوالات شرح قضیه است. شما نباید خود را سرزنش نمایید. تمرکز این پرسش‌ها بر رفتار شما است و ارتباطی با خوب بودن و بد بودن شما ندارد.