سوابه رفاهی: چگونه به دختر باردارم کمک کنم

سلام، ممنون از اینکه من رو قابل دانستید و دعوت کردید.‌فکر می‌کنم بیشتر ایرانیانی که از کشور بیرون آمدند و مخصوصا آمدند به کانادا، زمانی که با چند نفر صحبت کردم در یک سری چیزها مشترک هستیم. همانطور که خودتان می‌دانید مهاجرت خیلی سخت است. کشور هر کس مثل مادرش عزیز است و برایش مثل خانواده‌اش می‌ماند، ریشه‌های ما در کشور خودمان است، ولی حالا باید ببینیم هر کسی به دلیلی این مادر را ترک کرده است و این دلبستگی‌هایمان را یک جورهایی از بین بردیم یا اینکه یک جورهایی وقتی از کشور خارج شدیم آنها را کوتاه کردیم و با دلی سرشار از غم و دلشکستگی بیرون آمدیم. حالا به ترکیه رفیم، در ترکیه چقدر عذاب کشیدیم تا آمدیم در تورنتو کانادا. ‌روزی که ما آمدیم برف سنگینی آمده بود و سرد بود، ما هم متاسفانه در کانادا و ترکیه هیچ کس را نداشتیم که حتی ما یک ذره امید داشته باشیم که یک خانواده سه نفره که اینجا هستیم می‌توانیم به یک نفر چنگی بیندازیم تا به ما کمک کند. حالا بالاخره از طریق UN که به استقبال ما آمده بودند. یک خانه‌ای گرفتیم که حتی یک بشقاب و قاشق هم نداشت. به امید پروردگار به اینجا رسیدیم که بعد از 10-12 سال الان خیلی خیلی خوشحال هستم که من بیرون آمده‌ام، چون اگر می‌ماندم خیلی مصیبت‌های بدتری به سر خودم و خانواده‌ام و بچه‌هایم می‌آمد و الان بیشترین ناراحتی که در پیش دارم‌ به خاطر این Covid 19 است.‌ من الان بچه‌ام حامله است و من یک جورهایی برای اینکه بخواهم به آمریکا بروم دستم بسته است و این است که الان یک مدت است که دائم ناراحت هستم که چرا نتوانستم در اوایل بارداری‌اش بروم و به او سر بزنم و حالا هم که نزدیک زایمانش است برای من خیلی فشار است.
‌یک چیز دیگری که هست از بس در این خانه‌ها تنها هستم خیلی دارد به من فشار می‌آید و اگر دوستانی مثل شما یا دوستان دیگر نباشند، خوب یک مقدار زیادتری به روح و روان آدم فشار می‌آورد.