Fereshteh Nikkhah

استرس واکنش فیزیولوژیک بدن ماست در مقابل هر تغییر، تهدید و فشار بیرونی یا درونی است که تعادل روانی ما را بر هم می‌زند. استرس می‌تواند سالم یا ناسالم باشد.
هر تغییری در زندگی یک استرس است. این تغییرات سازگاری جدیدی را می‌طلبد. هر تغییری که نظم معمول را برهم ‌زند. ما را مجبور به سازگاری با شرایط جدید کرده و استرس ایجاد می‌کند خواه استرس کوچکی مثل شلوغی صف اتوبوس باشد خواه استرس بزرگی مثل طلاق.
استرس چه شدید چه ضعیف، مسلماً واکنش‌های عاطفی متنوعی را در فرد برمی‌انگیزد و باعث بروز احساساتی همچون اضطراب، خشم و.. میشود.
 

بر طبق تعریف سازمان بهداشت جهانی، سلامت روانی سطحی از بهزیستی است که افراد می­توانند استعدادهایشان را محقق‌، با استرس‌های زندگی مقابله و به شکل موثری کار کرده و روابط معنی‌­دار برقرار کنند. بسیاری از ما به محض نشانه‌ای از سلامت جسمی سریعا پیگیر آن مسئله می‌شویم و به درمان خود کمک می‌کنیم، ولی سلامت روان را بدلیل نداشتن نشانه‌های مشخص و قابل دید نادیده می‌گیریم.

صبح به زحمت چشم باز کردم، به سقف اتاق خیره شدم. مطمئن هستم امروزم با دیروزم تفاوتی ندارد، کاش این خوابیدن ادامه داشت. از تخت که بیرون آمدم احساس کردم تمام بدنم سست و کرخت است. کاش نیرویی بود که منو مثل باد به هر طرف می‌برد اونوقت می‌تونستم خودم رو به این باد بسپرم که منو تا ابد به این سو و آن سو ببرد. شاید این جملات برای بسیاری از ما آشنا باشد، حس روزانه‌ی ما که زمانی می‌خواستیم در دنیا تحول عظیمی ایجاد کنیم ولی در این تحول گم شدیم.
اگر از ما بپرسند هدفی که داری چیست یا تا چه حد به تحول در دنیا کمک می‌کند، جواب ما چیست؟

عموم انسان‌ها خیلی اوقات می‌توانند مشکلات خویش را حل نمایند بی‌آنکه حل مسئله را به صورت مدون و یا در کارگاه مهارت‌های زندگی آموخته باشند، اما از سوی دیگر خیلی اوقات نیز انسان‌ها نمی‌توانند مسئله خود را حل کنند، چون نه به صورت ذاتی توانایی حل مشکلات را دارند و نه اینکه حل مسئله را به صورت یک مهارت آموخته و تمرین کرده‌اند.
علاوه براین برخی مشکلات نیاز به یک منطق و قدرت خارجی برای حل شدن دارد.