در شماره قبل خواندیم که خشم نوعی واکنش است که ذهن انسان در برابر رفتارها یا اتفاقات تولید می‌کند گاهی وقت‌ها شما بیش از اندازه خشمگین می‌شوید. اگر نتوانید خشم کم خود را کنترل کنید، احتمال دارد که این عدم کنترل خشم به خشم شدیدتر تبدیل شود. احساس ترس یا خشم از زمانی شکل گرفت که اجداد ما در غار زندگی می‌کردند. آنها وقتی که از غارها بیرون می‌آمدند و یک حیوان وحشی و درنده می‌دیدند یا باید فرار می‌کردند یا اینکه می‌جنگیدند و انتخاب دیگری نداشتند. امروزه انسان و جوامع انسانی پیشرفته هستند و از انسان‌های غارنشین خبری نیست. مردم دیگر به ابزارهای خشونت‌آمیز نیازی ندارند.
با این توضیحات می‌توان به صراحت گفت که دیگر خشم و ترس، قدرت خود را از دست داده است و به کار مردمان امروزی نمی‌آید. اما چون این احساس غریضی در وجود انسان نهادینه شده است، اگرچه به درد انسان امروزی نمی‌خورد ولی هنوز در انسان وجود دارد.
اولین قدم در کنترل و اداره خشم این است که بپذیریم و باور داشته باشیم که می‌توانیم خشم خود را به گونه‌ای سازنده ابراز کنیم. چرا که تا زمانی که ما این مهم را نپذیریم و مکرراً با گفتن جملاتی از این دست که (واکنش من در هنگام عصبانیت دست خودم نیست و یا اینکه من این خصلت را به ارث برده‌ام) هیچ قدمی برای کنترل آن بر نخواهید داشت. بنابراین اگرتوانستیم بین دو مقوله‌ی خشم که یک احساس است و پرخاشگری که یک رفتار است فرق بگذاریم خواهیم دانست که چطور می‌توانیم بدون نشان دادن رفتارهای پرخاشگرانه، خشم خود را به شیوه سازنده ابراز و مدیریت کنیم. چرا که اگر خشم ما به صورت صحیح مدیریت شود در ما این انرژی را ایجاد می‌کند که بتوانیم نظرات خود را با قاطعیت بیان کنیم و اطرافیان را با دیدگاه خود آشنا کنیم ولی زمانی که این احساس خشم در ما به صورت رفتارهای پرخاشگرانه ابراز شود نه تنها کمکی به ما در رسیدن به اهدافمان نخواهد کرد بلکه منجر به روابط تیره‌تری هم خواهد شد. کنترل و مدیریت خشم از آنچه که فکر می‌کنید ساده‌تر است. بهترین کار این است که خشم و ناراحتی خود را فرو نخورید و به طریق مثبت اعلام کنید.
سه نفس عمیق بکشید
قبول داریم. هوا گرم است. فشار زندگی زیاد است. هر لحظه ممکن است بر اثر کوچک‌ترین چیز عصبانی شوید، اما یکی از بهترین راه‌های مهار خشم اینست که وقتی از کسی یا چیزی عصبانی شدید، بهتر است قدم بزنید و از آن فرد یا محل دور شوید. پنج دقیقه قدم بزنید.
عصبانیت ممنوع. شما فرد قانون‌مداری هستید، و وقتی به این تابلو توجه نکنید خیلی برایتان گران تمام خواهد شد. پس عصبانی نشوید. دنیا دو روز است.یادتان باشد که خشم یک پیام‌رسان است. بنابراین از خودتان بپرسید که در حال حاضر از چه چیز عصبانی هستید. خشم خود را صرفا نشانه‌ای بدانید که چیزی باید در آینده بهبود یابد و می‌توانید آن را بهبود دهید.
خودتان را جای طرف مقابل بگذارید و موقعیت را از نقطه دید او ببینید؛ داستان را از زاویه دید او روایت کنید.
در بحث و جدل با افراد دیگر فکر کنید که آیا این فرد واقعا ارزش این را دارد که انرژی هیجانی- احساسی خود را صرف او کنید؟ یا سلامتی‌تان را به خاطر حماقت و بلاهت او به خطر بیندازید؟ یا به خاطر اشتباه او آبروی خود ا از دست بدهید؟ طبیعتا نه.
می‌توانید در هنگام ناراحتی به دوست بی‌طرفتان تلفن کنید و با او راجع به مساله‌ای که عصبانی‌تان کرده حرف بزنید. با او درد دل کنید. یک شخص بی‌طرف که بیرون گود نشسته هم می‌تواند با شما همدلی کند و هم راهکاری عاقلانه به شما ارائه کند.
لازم است بدانید چه کسانی در طول روز باعث عصبانیت شما می‌شوند. معمولاً انسان از افرادی که رابطه نزدیک و صمیمی‌تری با آنها دارد، بیشتر عصبانی می‌شود؛ به دو دلیل:
ارتباط بیشتری با آنها دارد؛
توقعات بیشتری از آنها دارد؛
نقش خودتان را در بروز این احساس، عادلانه بررسی کنید. ببینید که چه مقدار از ماجرا نتیجه کار و حرف شما بوده. به خاطر داشته باشید خشم و پرخاشگری با هم متفاوت هستند؛ پس خشم خود را به شیوه مناسب ابراز کنید.
رفتار یا حرفی را که باعث ایجاد خشم در شما شده است، به‌طور مناسبی توضیح دهید و به‌طرف مقابل اجازه دهید بفهمد در شما چه حسی را ایجاد کرده است.جواب و حرف دلتان را با خود حمل نکنید، چون به سرزنش خودتان در عدم جوابگویی به طرف مقابل منجر می‌شود.
همچنین، یادتان نرود که قرار دادن خشم در معرض دید همه، کاری نمی‌کند جز ترساندن و عصبانی کردن دیگران. شما با نشان دادن خشم خود، طرف مقابل را ادب نمی‌کنید؛ شما با نشان دادن خشم نمی‌توانید با او ارتباط برقرار کنید؛ نشان دادن خشم یک اسلحه‌ی احساسی برای آرام کردن خود نیست. بلکه یک حالت هیجانی و شخصی مخرب است که نشان دهنده‌ی مشکلی زیربنایی است. بنابراین هرگز از خشم به عنوان تهدید استفاده نکنید. خشم شما مشکل خودتان است نه مشکل دیگران.
 |
